★★☆☆☆

Παρότι οπτικά εντυπωσιακή, με εξαιρετικά εφέ και φωτογραφία που διατηρεί την αισθητική των προηγούμενων ταινιών, η αφήγηση παραμένει απλή και προβλέψιμη.

★★★☆☆

Η ταινία εξερευνά τη σεξουαλικότητα και την πολυπλοκότητα των σχέσεων, αλλά η υπερανάλυση και ο αργός ρυθμός μειώνουν τη συναισθηματική της δύναμη.

★★★☆☆

Ο Ντουέιν Τζόνσον δίνει την πιο ώριμη και ανθρώπινη ερμηνεία της καριέρας του, αφήνοντας πίσω την εικόνα του υπερήρωα και αποδίδει με αυθεντικότητα την τραγικότητα του ρόλου.

★★☆☆☆

Το φιλμ του Μπεσόν είναι μια μέτρια και επαναλαμβανόμενη εκδοχή του μύθου, χωρίς φρεσκάδα ή πρωτοτυπία, επιβεβαιώνοντας τη καλλιτεχνική πτώση του Μπεσόν τα τελευταία χρόνια.

★★★★☆

Μια σκοτεινή δυστοπική ταινία με στοιχεία σάτιρας, οικογενειακού δράματος και κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού, που αποτυπώνει μια Αμερική που καταρρέει και οδεύει αμετάκλητα προς μια βαθιά κοινωνική σύγκρουση.

★★½☆☆☆

Παρά τη συμβατική αφήγηση και τους σχηματικούς χαρακτήρες, η ταινία ξεχωρίζει στις μυστικές συναντήσεις των γυναικών, όπου η λογοτεχνία γίνεται πράξη αντίστασης και ελευθερίας.

★★☆☆☆

Η ταινία αναδεικνύει ζητήματα εξουσίας, πατριαρχίας και καπιταλισμού μέσα από τον λαογραφικό τρόμο και μια συμβολική ματιά, όμως ο αργός ρυθμός και η κατακερματισμένη αφήγηση μειώνουν την έντασή της.

★★★★☆

Η ταινία πραγματεύεται θέματα μοναξιάς, μελαγχολίας, φόβου και απώλειας της ανθρωπιάς, μέσα σε μια αλληγορική και δυστοπική αφήγηση.

★★★☆☆

Με λεπτό χιούμορ και χαμηλών τόνων αφήγηση, ο Γκάι δημιουργεί μια ζεστή ταινία που συνδυάζει συγκίνηση και γέλιο, ενώ θέτει ουσιαστικά ερωτήματα για την αγάπη και τον γάμο.

★★★½☆☆

Η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο δράμα και το μαύρο χιούμορ, εξερευνώντας την ένταση των οικογενειακών σχέσεων, τη συγχώρεση και τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τέχνη και τη ζωή.

★★½☆☆☆

Παρά τις θεματικές δυνατότητες και τις στιγμές έντασης, η αφήγηση παραμένει διστακτική, με αποτέλεσμα μια ατμοσφαιρική αλλά άνιση ταινία, όπου οι χαρακτήρες δεν αποκτούν βάθος.

★★½☆☆☆

Παρότι πιο προσιτή και λιγότερο αμφιλεγόμενη, η ταινία δείχνει τον Αρονόφσκι έξω από τα νερά του, προσφέροντας ωστόσο διασκέδαση με το μαύρο χιούμορ και την έντονη δράση.

★½☆☆☆☆

Οι χαρακτήρες μένουν ανολοκλήρωτοι, η αφήγηση ασύνδετη και η απεικόνιση της εφηβείας επιφανειακή, συχνά φιλτραρισμένη από το «αντρικό βλέμμα».

★★★½☆☆

Παρά τις αδυναμίες της πλοκής, η ταινία θέτει βαθιά υπαρξιακά ερωτήματα για την αλήθεια, τη μνήμη, την εξαπάτηση και την ακατανίκητη ανθρώπινη ανάγκη για αποδοχή.

★★★☆☆

Ο τρόμος γεννιέται από το άγνωστο και τη σταδιακή κοινωνική αποσύνθεση, με μια μη γραμμική αφήγηση που εντείνει την αγωνία, αλλά δυσκολεύεται να διατηρήσει αφηγηματική συνοχή.

★★☆☆☆

Η ταινία σκιαγραφεί τη ματαιότητα του πολέμου μέσα από τη ρουτίνα, την ανία και την αδιάκοπη αναμονή του θανάτου.

★★½☆☆☆

Η ταινία ακολουθεί την παλιομοδίτικη φόρμα των ταινιών πυγμαχίας, γεμάτη κλισέ και αναφορές σε κλασικά έργα, με τον Χιούστον να δείχνει σκηνοθετικό ταλέντο αλλά να αποτυγχάνει σεναριακά, περιοριζόμενος στη μίμηση.

★★★½☆☆

Η ταινία συγγενεύει με το ύφος του Λάνθιμου, του Εστλουντ και του Μακρίδη, αλλά διατηρεί δική της κινηματογραφική γλώσσα, γεμάτη οπτικά γκαγκ και λεπτό χιούμορ.

★★½☆☆☆

Παρά τις δυνατές ερμηνείες, η ταινία μένει σε κλισέ και περιορίζεται σε μια επιφανειακή σκιαγράφηση χαρακτήρων, χωρίς να υπερβαίνει τα όρια μιας τυπικής ανεξάρτητης ταινίας δράσης.

★★½☆☆☆

Η ταινία αποτυπώνει εντυπωσιακά τη δημιουργία κοστουμιών, αλλά δεν καταφέρνει να δώσει στους γυναικείους χαρακτήρες το αναγκαίο ψυχολογικό και δραματουργικό βάθος ούτε να ενώσει οργανικά τα δύο αφηγηματικά επίπεδα.