Το Κορίτσι των Γενεθλίων
★★½☆☆☆ (Birthday Girl, Δανία, 2024, 95’)
Σκηνοθεσία: Μάικλ Νόερ
Ηθοποιοί: Τρίνε Ντίρχολμ, Φλόρα Οφέλια Χόφμαν Λιντάλ, Χέρμαν Τομεράας, Μάγια Ιντα Τίλε
Η νέα ταινία του Δανού σκηνοθέτη Μίκαελ Νόερ («Ο Πεταλούδας», 2017, 133’) αφηγείται την ιστορία της 42χρονης Νάνα που καλεί την κόρη της, Σίλε, και την καλύτερή της φίλη σε μια κρουαζιέρα αναψυχής για να γιορτάσουν τα 18α γενέθλια της Σίλε. Η Νάνα ελπίζει το ταξίδι αυτό να είναι μια καινούργια αρχή, μιας και η σχέση της με την κόρη της αντιμετωπίζει προβλήματα μετά τη δύσκολη περίοδο που πέρασε η οικογένεια εξαιτίας του διαζυγίου. Όμως, το πρώτο κιόλας βράδυ οι ονειρεμένες διακοπές μετατρέπονται σε εφιάλτη, αφού η Νάνα ξυπνάει και διαπιστώνει πανικόβλητη ότι η Σίλε έχει εξαφανιστεί. Όταν τελικά τη βρίσκουν, η Νάνα καταλαβαίνει αμέσως τι έχει συμβεί, παρόλο που η Σίλε δεν έχει καμία ανάμνηση από τα όσα πέρασε και κανείς δε φαίνεται να την πιστεύει.
Με πρωταγωνίστρια την εξαιρετική Τρίνε Ντίρχολμ ο Μίκαελ Νόερ σκηνοθετεί εξολοκλήρου την ταινία του σε ένα κρουαζιερόπλοιο ανοιχτά της θαλάσσης προσπαθώντας με αυτό το τον τρόπο να δημιουργήσει μια έντονη κλειστοφοβική ατμόσφαιρα αλλά και να προβεί σε έναν κοινωνικό σχολιασμό για το πως αντιμετωπίζεται το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης. Το κρουαζιερόπλοιο λειτουργεί ως συμβολισμός, είναι μια αντανάκλαση της κοινωνίας μας, ένας μικρόκοσμός ενώ ταυτόχρονα δρα και ως ένα εξαιρετικό σκηνικό για να μπορέσει ο σκηνοθέτης να ενσωματώσει τα στοιχεία ενός ψυχολογικού θρίλερ. Μαζί με την βοήθεια του διευθυντή φωτογραφίας Άνταμ Βάλενστεν, που κάνει εξαιρετική δουλειά στην κάμερα, με τα σφιχτά, κλειστοφοβικά του κάδρα, ο Νόερ κρατάει ένα κινηματογραφικό ρυθμό που η έντασή του αυξάνεται όταν πρέπει και μειώνεται όταν έχει να διαχειριστεί το σοβαρό κεντρικό θέμα της ταινίας, ενώ η σχέση μητέρας-κόρης ενώ στην αρχή υπάρχει μια διάθεση για να εξερευνηθεί τελικά παραγκωνίζεται για χάρη της δράσης.
Ενώ υπάρχουν καλές προθέσεις και μια προσεχτική προσέγγιση, αν και αρκετά επιφανειακή, σε ένα ευαίσθητο θέμα, η ταινία ακολουθεί γνωστά αφηγηματικά μονοπάτια, καταφεύγοντας συχνά στην υπερβολή και σε στερεοτυπικές καταστάσεις, ενώ οι χαρακτήρες που πλαισιώνουν τις πρωταγωνίστριες μοιάζουν σχηματικοί, καρικατούρες. Ο Νόερ προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο μελόδραμα, το ψυχολογικό θρίλερ και το μυστήριο αδυνατώντας όμως να επικεντρωθεί στο θέμα του. Υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας και όλη η ταινία μοιάζει περισσότερο μια συμπυκνωμένη τηλεοπτική σαιζόν ενός αστυνομικού θρίλερ.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (01-08-2024)
