To Σύνδρομο των Πρώην Εραστών
★★☆☆☆ (Le Syndrome des Amours Passees, Γαλλία, 2023, 89’)
Σκηνοθεσία: Aν Σιρό & Ραφαέλ Μπαλμπονί
Ηθοποιοί: Λουσί Ντεμπέ, Λαζάρ Γκουσό, Φλοράνς Λουαρέ-Κέιλ
Η Aν Σιρό & Ραφαέλ Μπαλμπονί («Madly in Life», 2020, 87’) γράφουν και σκηνοθετούν μια ιδιόρρυθμη ρομαντική κωμωδία που προσπαθεί μέσα από ένα σουρεαλιστικό/σατιρικό σενάριο, θα μπορούσε να συγκριθεί με τα σενάρια του Τσάρλι Κάουφμαν («Στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς», 1999, 112’), να μιλήσει για την σεξουαλικότητα ενός ζευγαριού και να αναζητήσει ένα βαθύτερο νόημα όσο αναφορά την έννοια της αγάπης.
Ο Ρεμί και η Σαντρά, οι οποίοι μοιάζουν να έχουν βρει την απόλυτη ευτυχία στη σχέση τους, προσπαθούν μάταια να κάνουν παιδί. Όταν συμβουλεύονται έναν γιατρό για να βοηθήσει με το πρόβλημά τους, εκείνος τούς πληροφορεί ότι δυστυχώς πάσχουν από το «Σύνδρομο των Πρώην», μια νέα πάθηση που επηρεάζει ευτυχισμένα ζευγάρια. Για να θεραπευτούν, έχουν μόνο μία λύση: πρέπει να κοιμηθούν ξανά με κάθε έναν από τους προηγούμενους εραστές τους για να «βγάλουν από τη μέση» ό,τι υπόλειμμα των σχέσεων αυτών κι έτσι να απελευθερωθούν για να συνεχίσουν τη δική τους - κάτι σαν σέξι εξορκισμό του ερωτικού τους παρελθόντος! Η ταινία είναι απίστευτα προσεγμένη σε πολλούς τομείς: από την φωτογραφία, την μουσική επένδυση αλλά και των σχεδιασμών των σκηνικών, όλα είναι άριστα τοποθετημένα και δουλεμένα ώστε να εξυπηρετήσουν ένα ευφάνταστο σενάριο (τουλάχιστον στην πρώτη πράξη) που βασίζεται κυρίως στους πρωταγωνιστές του και εν μέρη πετυχαίνει εξαιτίας αυτών και της χημείας τους. Υπάρχουν κάποιες στιγμές που η κωμωδία πετυχαίνει ενώ οι σκηνές του σεξ αποτυπώνονται με μια φρεσκάδα που δεν συναντάς σε ταινίες του είδους, και το σκηνοθετικό δίδυμο προσπαθεί να εξερευνήσει την σεξουαλικότητα του ζευγαριού με τους άλλους ανθρώπους μέσα από ένα διαφορετικό πρίσμα.
Η εξερεύνηση θεματικών όπως: το σεξ, οι ερωτικές φαντασιώσεις, το νόημα της οικογένειας αλλά και η ζήλεια περνούν μέσα από ένα ιδιότυπο φίλτρο κωμωδίας και σάτιρας που δεν είναι όμως αρκετό να κρατήσει ζωντανή μια ευφάνταστη ιδέα καθώς μέσα σε λίγη ώρα όλα όσα μπορούσαν να ειπωθούν γύρω από αυτή έχουν ειπωθεί, οπότε από την δεύτερη πράξη και έπειτα αναγκαστικά το σενάριο γρήγορα οδηγείται στα γνώριμα μονοπάτια των κομεντί. Η όποια φρεσκάδα χάνεται και πολλά γνώριμα κλισέ εμφανίζονται για να γεμίσει ο κινηματογραφικός χρόνος οδηγώντας την ταινία και σε ένα τέλος που περιμένεις, χωρίς να υπάρχει κάποια συνταρακτική ανατροπή.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (22-09-2024)
