Pacifiction

★★½☆☆☆

(Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Γερμανία, 2023, 165’)

• Σκηνοθεσία: Αλμπέρ Σέρα

• Ηθοποιοί: Μπενουά Μαζιμέλ, Παχόα Μαχαγκαφανάου, Μαρκ Σουσίνι

Η  καινούργια ταινία του Άλμπερτ Σέρα («Ο θάνατος του Λουδοβίκου ΙΔ’», 2016, 115’ ), είναι ένα πολίτικό θρίλερ σε αργούς ρυθμούς που επιχειρεί να ψυχογραφήσει τον κεντρικό χαρακτήρα αλλά και να προβεί σε ένα πολιτικό σχόλιο πάνω στα γεωπολιτικά παιχνίδια που παίζονται πάνω στις πλάτες των γηγενών πληθυσμών.

Βρισκόμαστε στην Ταϊτή της Γαλλικής Πολυνησίας. Ο Ύπατος Αρμοστής της Δημοκρατίας και στέλεχος της γαλλικής κυβέρνησης Ντε Ρολέ, είναι ένας ευφυής άνδρας με άψογους τρόπους, ο οποίος κινείται στα υψηλότερα κλιμάκια της πολιτικής, ενώ παράλληλα συναναστρέφεται και με συμπολίτες του από τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα. Σύντομα όμως, θα κληθεί να διαχειριστεί τις συνέπειες της εξάπλωσης μιας είδησης που φημολογείται εντόνως: Ακούγεται πως στην περιοχή εθεάθη ένα υποβρύχιο, του οποίου η απόκοσμη παρουσία θα μπορούσε να προαναγγέλλει την επιστροφή των γαλλικών πυρηνικών δοκιμών.

Ο Σέρα είναι εξαιρετικός σκηνοθέτης όσο αναφορά την αποτύπωση των εικόνων, την επιλογή κάδρων και την προσπάθεια του να αφηγηθεί την ιστορία κυρίως μέσα από την εικόνα, αφήνοντας να εννοηθούν πολλά πράγματα μόνο μέσα από τις κινήσεις, τα βλέμματα των χαρακτήρων του. Η κινηματογράφηση του διευθυντή φωτογραφίας Artur Tort είναι εκπληκτική: κάθε εξωτερικό πλάνο της Ταϊτής θυμίζει πίνακα ζωγραφικής, μια παλέτα ροζ, πράσινων χρωμάτων αποκαλύπτει την ομορφιά της περιοχής ενώ ταυτόχρονα η ομίχλη και η βροχή δημιουργούν την εντύπωση ότι υποβόσκει μέσα σε αυτό το υπέροχο τοπίο μια απειλή. Μέσα σε αυτά τα τοπία κινείται και ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Ντε Ρολέ (εξαιρετικός ο Μπενουά Μαζιμέλ), που ο σκηνοθέτης προσπαθεί να δημιουργήσει το πορτραίτο μιας ιδιοσυγκρασιακής φιγούρας, ενός ανθρώπου που είναι αδύνατον σχεδόν να κατανοήσεις τα πιστεύω και τα θέλω του και γινόμαστε μάρτυρες μιας ιδιαίτερης ψυχογραφίας, που αργά σχεδόν υπνωτικά ξετυλίγεται μπροστά μας.

Η ταινία, όπως και τα προηγούμενα έργα του σκηνοθέτη, δεν δίνει έμφαση σε μια παραδοσιακή, στρωτή αφήγηση αλλά ακολουθεί ένα αντι-αφηγηματικό μονοπάτι. Όμως εδώ ο Σέρα φαίνεται σαν να αμφιταλαντεύεται συχνά ανάμεσα στα δυο παραπάνω, καθώς ενώ χρησιμοποιεί πολλά συμβατικά εργαλεία της αφήγησης, π.χ. σκηνές διαλόγων αυστηρά ντεκουπαρισμένες και μονταρισμένες, συμβατικές γωνίες λήψεις και κάδρα -, ταυτόχρονα επιχειρεί συνεχώς να αποδομήσει αυτά τα στοιχεία και να ακολουθήσει μια πιο αντισυμβατική ματιά, χωρίζοντας έτσι την ταινία στα δυο, παραγκωνίζοντας ταυτόχρονα και το κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, που υπάρχει μεν, αλλά είναι τόσο ισχνό και χάνεται δυστυχώς μέσα στην αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια του έργου.

Ένα οπτικά υπέροχο έργο, με έναν ενδιαφέρον κεντρικό χαρακτήρα, αλλά από την ταινία λείπει το απαραίτητο βάθος και ο Σέρα μένει περισσότερο προσηλωμένος στην εικόνα παρά στην ουσία.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (15-08-2024)