Baby
★★★☆☆ (Βραζιλία, Γαλλία, Ολλανδία, 2024, 107’)
Σκηνοθεσία: Μαρσέλο Καετάνο
Ηθοποιοί: Ζουάο Πέδρο Μαριανό, Ρικάρντο Θεοντόρο, Άνα Φλάβια Καβαλκάντι
Η δεύτερη μεγάλου μήκους του Μαρσέλο Καετάνο («Corpo Elétrico», 2017, 95’) είναι ένα queer δράμα, που ξεδιπλώνει την ιστορία ενός δεκαοχτάχρονου, ο οποίος αποφυλακίζεται από το ίδρυμα ανηλίκων. Αναζητώντας την οικογένειά του, μαθαίνει ότι εκείνη έχει φύγει από το Σάο Πάολο και περιπλανιέται στους δρόμους της πόλης, βρίσκοντας καταφύγιο σε διάφορα πορνοσινεμά. Εκεί θα γνωρίσει τον 42χρονο Ρονάλντο, ο οποίος τον «συστήνει» στον κόσμο της σεξεργασίας, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσουν ερωτική σχέση.
Κοινωνικός ρεαλισμός, δράμα ενηλικίωσης και μια αφήγηση που, με ωμή ειλικρίνεια αλλά και διακριτική τρυφερότητα, σκιαγραφεί τη σύνθετη σχέση των δύο αντρών. Μέσα από τη διαφορετική προσέγγιση των γενεών στα queer ζητήματα, την αστυνομική βία και την εκμετάλλευση –σωματική και ψυχική– του νεαρού πρωταγωνιστή, το «Baby» φωτίζει την ανάγκη για αποδοχή και στοργή.
Με φόντο το χαοτικό και αντιφατικό Σάο Πάολο, ο δεκαοχτάχρονος Γουέλινγκτον –που σύντομα αποκτά το παρατσούκλι «Baby»– αναζητά την ταυτότητά του, την αγάπη και την αίσθηση του ανήκειν. Η ταινία σκιαγραφεί ένα πολυφωνικό πορτρέτο της queer ζωής στην πόλη, εναλλάσσοντας εικόνες από drag balls, σάουνες, πορνοσινεμά και τις πολυτελείς συνοικίες των πλούσιων πελατών. Μέσα από αυτή την αντιπαραβολή, αποτυπώνονται οι δύο όψεις της αστικής πραγματικότητας: η φτώχεια και η περιθωριοποίηση από τη μία και η ευμάρεια από την άλλη. Αν και ο Καετάνο «φορτώνει» την ταινία του με ποικίλα θεματικά και αισθητικά στοιχεία, καταφέρνει να εστιάσει με συνέπεια στον πυρήνα της: τη σχέση μεταξύ των δύο αντρών. Μέσα από αυτή τη συνεξάρτηση, αναδεικνύει δύο ανθρώπους που βιώνουν τη ζωή μέσα από εντελώς διαφορετικά πρίσματα. Ο Ρονάλντο είναι βαθιά χειριστικός, ενώ ο «Baby» αγωνίζεται να πείσει τον εαυτό του πως μπορεί να υπάρξει σε μια σχέση αλλά και σε μια κοινωνία χωρίς να πληγωθεί. Ωστόσο, η ευθραυστότητά του και τα τραύματα του παρελθόντος παραμένουν εμφανή.
Οι δύο πρωτοεμφανιζόμενοι πρωταγωνιστές, Ζοάο Πέδρο Μαριανό και Ρικάρντο Θεοντόρο, φέρνουν ζωντάνια και αμεσότητα στο φιλμ, με ερμηνείες που αποπνέουν αυθεντικότητα και φυσικότητα. Ωστόσο, παρά τη φρεσκάδα και τη χημεία τους, το υποκριτικό τους εύρος δεν αρκεί για να αποδώσει τη βαθύτερη, πολυεπίπεδη ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων τους. Ο Καετάνο μένει αρκετά αποστασιοποιημένος από τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών. Δεν ρισκάρει, οι queer θεματικές της ταινίας «αγγίζονται» επιφανειακά και το σενάριο μοιάζει να μην έχει ωριμάσει αρκετά, ώστε να μετατρέψει τον λόγο σε πραγματικά δυνατή εικόνα.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (24-04-2025)
