Άγριες Πληγές
★★★★☆
Ο Ζία Ζανγκ-Κε καταγράφει τις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές της Κίνας μέσω μιας προσωπικής ιστορίας, δημιουργώντας μια ταινία που λειτουργεί ως καθρέφτης της συλλογικής μνήμης και της ατομικής νοσταλγίας.
Πικρές Αλήθειες
★★★☆☆
Η Μαριάν Ζαν-Μπαπτίστ παραδίδει μια συγκλονιστική ερμηνεία, όμως η αδιάκοπη ένταση και η παντελής έλλειψη λύτρωσης καθιστούν την εμπειρία της ταινίας σχεδόν εξουθενωτική.
Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο
★★½☆☆☆
Χρονομηχανές, φιλοσοφικές αναζητήσεις και ψυχεδελικές εμπειρίες σε μια ταινία που εξερευνά το τραύμα και την απώλεια.
Σπίθα στη Θάλασσα
★★☆☆☆
Αν και διατηρεί έναν σταθερό ρυθμό, η ταινία χάνει μέρος της φρεσκάδας της προς το τέλος, καθώς η πλοκή αρχίζει να επαναλαμβάνεται.
Ματωμένος δεσμός
★★☆☆☆
Ένα queer νεο-νουάρ δράμα, με την Κρίστεν Στούαρτ να ξεχωρίζει με την ερμηνεία της.
Στο Ποταμόπλοιο
★★★★☆
Ο Νικολά Φιλιμπέρ σκηνοθετεί ένα τρυφερό και συγκινητικό ντοκιμαντέρ για τον μικρόκοσμο του Adamant, ενός πλωτού κέντρου ψυχικής υγείας στο Σηκουάνα.
Μάμα Γκλόρια
★★★★☆
Ο συνδυασμός δράματος και κωμωδίας δημιουργεί μια μοναδική συναισθηματική φόρτιση, που παρασύρει τον θεατή σε μια συναρπαστική και βαθιά ιστορία.
Άγνωστοι Μεταξύ μας
★★★★☆
Ο Άντριου Χέι συνδυάζει ρεαλισμό και υπερφυσικό στοιχείο, δημιουργώντας ένα συγκινητικό δράμα για την απώλεια, τη μνήμη και τις σχέσεις που διαρκούν πέρα από τον χρόνο.
Ο Φίλος μου το Ρομπότ
★★★★☆
Μια συγκινητική και πολυεπίπεδη ιστορία φιλίας, απώλειας και αναμνήσεων, η οποία καταφέρνει να αγγίξει μικρούς και μεγάλους με τον μοναδικό τρόπο αφήγησής της.
Λίμνη Φάλκον
★★★☆☆
Εξαιρετικές ερμηνείες και λεπτομερής σκιαγράφηση χαρακτήρων, αλλά το υπερφυσικό στοιχείο μοιάζει σαν μια προσθήκη που δεν ενσωματώνεται οργανικά στην ιστορία.
Η Τελευταία Πάμπ
★★★☆☆
Η τελευταία ταινία του Κεν Λόουτς: Μια κοινωνικοπολιτική ματιά στην ξενοφοβία και τη φτώχεια με υποτονικό όμως ρυθμό και ελλιπές σενάριο.
Πεσμένα Φύλλα
★★★★☆
Η ελπίδα μέσα από τον έρωτα: Ο Καουρισμάκι υφαίνει μια συγκινητική ιστορία με κοινωνικές προεκτάσεις.
Fingernails
★★½☆☆☆
Ο Χρήστος Νίκου, σκηνοθετεί ένα δυστοπικό δράμα με εξαιρετικό καστ και έξυπνη ιδέα, που όμως μένει ανεκμετάλλευτη, αποτυγχάνοντας να εμβαθύνει στα κοινωνικά ζητήματα που εγείρει.