Άγνωστοι Μεταξύ μας
★★★★☆ (All of us Strangers, Ηνωμένο Βασίλειο, 2023, 106’)
Σκηνοθεσία: Αντριου Χέι
Ηθοποιοί: Αντριου Σκοτ, Πολ Μέσκαλ, Τζέιμι Μπελ, Κλερ Φόι
Ο Αντριου Χέι («Σαββατοκύριακο», «45 Χρόνια»), μεταφέρει για δεύτερη φορά στην μεγάλη οθόνη την νουβέλα του Ιάπωνα συγγραφέα Τάιτσι Γιαμάντα, «Άγνωστοι» (1987), δημιουργώντας μια βαθιά προσωπική ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες, καταφέρνοντας να «αγγίξει» διάφορες θεματικές που περιστρέφονται γύρω από την απώλεια, την μοναξιά και την μνήμη με μια ξεχωριστή ευαίσθητη, τρυφερή σκηνοθετική ματιά.
Η ταινία αφηγείται την ζωή του Άνταμ, ενός μοναχικού τηλεοπτικού σεναριογράφου, ο οποίος ζει σε έναν σχεδόν άδειο ουρανοξύστη στο Λονδίνο. Μια νύχτα συναντά τυχαία έναν μυστηριώδη γείτονα, τον Χάρι, και η καθημερινότητά του αλλάζει. Καθώς η σχέση μεταξύ τους εξελίσσεται, ο Ανταμ κατακλύζεται από μνήμες του παρελθόντος και επιστρέφει στην επαρχιακή πόλη όπου μεγάλωσε, στο σπίτι της παιδικής του ηλικίας. Έκπληκτος αντιλαμβάνεται ότι οι γονείς του ζουν ακόμα στο σπίτι, όπως ακριβώς τη μέρα που σκοτώθηκαν, πριν από 30 χρόνια.
Το μεγάλο επίτευγμα του Χέι είναι η ικανότητά του να αναμείξει το υπερφυσικό στοιχείο της ταινίας, οι νεκροί γονείς που επιστρέφουν ίδιοι και απαράλλακτοι στο σήμερα, με την ρεαλιστική καταγραφή της ζωής του πρωταγωνιστή και την προσπάθεια του να ξεκινήσει μια ουσιώδη ερωτική σχέση, δημιουργώντας μια σύνδεση μεταξύ αυτών των δυο στοιχείων, αναλύοντας με αυτό τον τρόπο την ζωή του Άνταμ. Ζώντας τον μοναχικό δρόμο της απώλειας και του παιδικού τραύματος, οι γονείς του σκοτώθηκαν σε τροχαίο όταν ήταν δώδεκα χρονών, έχει την ευκαιρία τώρα να μιλήσει μαζί τους, να πει όλα αυτά που δεν πρόλαβε, να τους διηγηθεί για τα εφηβικά του χρόνια για το ποιος είναι σήμερα, συνεχίζοντας την σχέση τους. Ακόμη, εκμεταλλεύεται με έξυπνο τρόπο το χρονικό κενό που δημιουργεί οι γονείς είναι νέοι και ζουν ουσιαστικά στο 1987, ενώ ο γιος ζει στο σήμερα, για να προβεί σε έναν κοινωνικό σχολιασμό πάνω στις τεράστιες αλλαγές που συντελέστηκαν μέσα σε αυτά τα χρόνια στην βρετανική κοινωνία όσο αναφορά την ομοφυλοφιλία αλλά και για να δώσει ένα βαθύτερο νόημα στην μεταξύ τους σχέση καθώς και οι γονείς και ο Άνταμ προσπαθούν κάποιες φορές μάταια να επικοινωνήσουν και να συνδεθούν.
Έχοντας ως σύμμαχο τις μεστές, γεμάτες ουσία ερμηνείες από τους ηθοποιούς του, - με τον Άντριου Σκοτ να ξεχωρίζει στο πρωταγωνιστικό ρόλο καθώς διεισδύει τόσο βαθιά μέσα στον χαρακτήρα, που με μια απλή ματιά εξωτερικεύει όλες τις σκέψεις και τα συναισθήματα του -, δημιουργεί μια γέφυρα με το προηγούμενο έργο του, και εδώ η απώλεια, το «παιχνίδι» με τον χρόνο, οι ρομαντικές σχέσεις και οι σχέσεις μεταξύ των γενεών είναι τα θέματα που τον απασχολούν, παραδίδοντας όμως τώρα ένα πιο ολοκληρωμένο έργο διότι συνδυάζει εξαιρετικά το πολύ καλό σενάριο με μια στιβαρή σκηνοθετική προσέγγιση. Η εξαιρετική φωτογραφία του Τζέμι Ράμσει τονίζει το συναισθηματικό βάρος των πρωταγωνιστών, την προσπάθεια τους να έρθουν αντιμέτωποι με το παρελθόν αλλά και με αυτά που βιώνουν τώρα. Ο φακός προσεγγίζει τους ήρωες με μια τρυφερότητα. Ο Χέι τονίζει την μοναξιά του πρωταγωνιστή του κινηματογραφώντας ένα αστικό τοπίο χωρίς ζωή καθώς και το προάστιο όπου ζουν οι γονείς του που μοιάζει να έχει υπόσταση σε ένα διαφορετικό σύμπαν από το δικό μας, στήνοντας όμως πάντα τα κάδρα του με επίκεντρο τον Άνταμ διότι δεν θέλει να πάρουμε το βλέμμα μας από πάνω του.
Όσο οδεύουμε προς το τέλος της ταινίας δυστυχώς η συμπαγής αφήγηση αρχίζει να έχει ρωγμές και ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε ένα εύκολο και προβλέψιμο τέλος που αφήνει μια γεύση απογοήτευσης στον θεατή αλλά δεν αποδυναμώνει ευτυχώς την συνολική εμπειρία θέασης.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (15-02-2024)
