★★★☆☆

Μια οικογενειακή επανένωση με φόντο τον θάνατο, τις πληγές του παρελθόντος και την αβάσταχτη προσδοκία της λύτρωσης

★★★½☆☆

Το "Wishbone" συνδυάζει νεορεαλιστικά στοιχεία με ποιητική διάσταση, καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια ισορροπημένη ταινία που δεν μοιάζει επιτηδευμένη.

★★★★☆

Ο Ζία Ζανγκ-Κε καταγράφει τις ραγδαίες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές της Κίνας μέσω μιας προσωπικής ιστορίας, δημιουργώντας μια ταινία που λειτουργεί ως καθρέφτης της συλλογικής μνήμης και της ατομικής νοσταλγίας.

★★★☆☆

Η Μαριάν Ζαν-Μπαπτίστ παραδίδει μια συγκλονιστική ερμηνεία, όμως η αδιάκοπη ένταση και η παντελής έλλειψη λύτρωσης καθιστούν την εμπειρία της ταινίας σχεδόν εξουθενωτική.

★★½☆☆☆

Ο Μπονγκ Τζουν-χο επιστρέφει με μια δυστοπική σάτιρα που αν και ξεκινά με προοπτικές, καταλήγει σε μια επιφανειακή φαρσοκωμωδία, αφήνοντας ανεκμετάλλευτες τις φιλοσοφικές της προεκτάσεις.

★★★☆☆

Ο Γαβράς αφήνει το πολιτικό σινεμά και σκηνοθετεί ένα ανθρώπινο, υπαρξιακό δράμα για την αποδοχή του θανάτου

★★☆☆☆

Ο «Θολός Βυθός» μοιάζει περισσότερο με ένα έργο που έχει ως πρώτο μέλημα να αναδείξει την Ιστορία και τη συλλογική δυστυχία ενός έθνους, παρά να εστιάσει στον πρωταγωνιστή του, μετατρέποντας το ατομικό σε συλλογικό.

★★½☆☆☆

Μια ατμοσφαιρική, προσεγμένη ταινία που εγκλωβίζεται στη στατικότητα της αφήγησής της.

★★★☆☆

Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τα άγνωστα χρόνια της Κάλλας στην Ελλάδα, μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα.

★★★½☆☆

Οικογενειακό δράμα και πολιτική βία: Η νέα συγκλονιστική ταινία του Βάλτερ Σάλες που συνδέει το προσωπικό τραύμα με τη συλλογική μνήμη.

★★½☆☆☆

Χρονομηχανές, φιλοσοφικές αναζητήσεις και ψυχεδελικές εμπειρίες σε μια ταινία που εξερευνά το τραύμα και την απώλεια.

★★★☆☆

Ο Ρέι Γιουνγκ σκηνοθετεί μια μελαγχολική, χαμηλών τόνων ταινία που αναδεικνύει την αδικία απέναντι στα queer ζευγάρια και τις ταξικές ανισότητες στο Χονγκ Κονγκ.

★★★★★

Χωρίς διαλόγους, γεμάτο συναίσθημα, το animation του Ζιλμπαλόντις αφηγείται ένα συγκλονιστικό ταξίδι επιβίωσης και συντροφικότητας.

★★★½☆

Ένα οπτικά μαγευτικό ταξίδι όπου παρελθόν και παρόν μπλέκονται σε μια τολμηρή αφηγηματική εμπειρία.

★★☆☆☆

Μια γλυκόπικρη δραμεντί που παρά την ευαισθησία της, αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι καινούργιο ή βαθύ, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε κλισέ και προβλέψιμους χαρακτήρες.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Οντιάρ χάνει την κατεύθυνσή της καθώς η πειραματική της προσέγγιση ξεφτίζει, αφήνοντας ένα αίσθημα κενότητας στον θεατή παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την εκρηκτική ενέργεια των πρωταγωνιστών.

★★½☆☆☆

Η εξαιρετική φωτογραφία και τα ειδικά εφέ δημιουργούν μια έντονη οπτική εμπειρία, αλλά η απουσία ανάπτυξης των χαρακτήρων περιορίζει τη συναισθηματική σύνδεση με την ιστορία.

★★★★★

Η δύναμη του ντοκιμαντέρ βρίσκεται στην ωμή, αδιαπραγμάτευτη εικόνα του, καθώς οι θεατές παρακολουθούν την επαναλαμβανόμενη διαδικασία της κατεδάφισης και της βίας, που έχει γίνει ρουτίνα για τους Παλαιστίνιους.

★★½☆☆☆

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία-φόρο τιμής στο ραδιόφωνο και τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά η αφήγηση παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα στυλ που πλέον μοιάζει παρωχυμένο.

★★★½☆☆

Με εξαιρετικές ερμηνείες και μια σκηνοθετική προσέγγιση που δίνει έμφαση στη σωματική έκφραση, η Τουζανί δημιουργεί ένα νατουραλιστικό δράμα που συγκινεί χωρίς υπερβολές.