Αγαπούσε τα Λουλούδια Περισσότερο
★★½☆☆☆ (Ελλάδα, Γαλλία, 2024, 86’)
Σκηνοθεσία: Γιάννη Βεσλεμέ
Ηθοποιοί: Πάνος Παπαδόπουλος, Γιώργος (Τζούλιο) Κατσής, Αρης Μπαλής, Σάντρα Σαραφάνοβα
Ο Γιάννης Βεσλεμές, επτά χρόνια μετά την σπονδυλωτή ταινία «Field Guide To Evil» (2018, 117'), στην οποία σκηνοθέτησε την ιστορία «Whatever Happened to Panagas the Pagan», και έντεκα χρόνια μετά την ταινία του «Νορβηγία» («Norway», 2014, 73'), σκηνοθετεί μια σουρεαλιστική, μελαγχολική ταινία επιστημονικής φαντασίας που εξερευνά με αλλόκοτο τρόπο το πένθος, την ενηλικίωση, καθώς και την προσπάθεια του ανθρώπου να ανατρέψει το αναπόφευκτο.
Τρία αδέρφια κατασκευάζουν μια χρονομηχανή με σκοπό να επαναφέρουν τη νεκρή μητέρα τους στη ζωή. Όταν ο εκκεντρικός πατέρας τους κάνει την εμφάνισή του, το πείραμα ξεφεύγει από τον έλεγχό τους και ξεκινάει η χωροχρονική περιδίνησή τους εκεί που το παρελθόν και το παρόν γίνονται ένα σε αυτήν την κωμική όσο και αλλόκοτη εξερεύνηση του πένθους.
Ισορροπώντας μεταξύ φαντασίας και τρόμου, αντλώντας έμπνευση από ταινίες του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ αλλά και το σινεμά του Ντέιβιντ Λιντς, ο Βεσλεμές δημιουργεί μια ταινία της οποίας η οπτική δύναμη είναι τόσο έντονη που αναπόφευκτα υπερσκελίζει την αφήγηση. Ο διευθυντής φωτογραφίας Χρήστος Καραμάνης και η σκηνογράφος Έλενα Βαρδαβά κάνουν εξαιρετική δουλειά, δημιουργώντας ένα κλειστοφοβικό, δυστοπικό περιβάλλον που αποπνέει την αίσθηση ενός κόσμου που αμφιταλαντεύεται μεταξύ ονείρου και εφιάλτη. Ο Βεσλεμές τοποθετεί επίτηδες τον χρόνο σε δεύτερο πλάνο. Δεν υπάρχει σαφήνεια ως προς το που βρισκόμαστε γεωγραφικά και χρονικά. Η ταινία του λειτουργεί ως όχημα για μια φιλοσοφική εξερεύνηση του τραύματος και της αδυναμίας μας να δεχτούμε τον θάνατο, ως πανανθρώπινη αλήθεια.
Οι ψυχεδελικές αναζητήσεις των πρωταγωνιστών υπάρχουν για να ενισχύσουν αυτή τη φιλοσοφική προέκταση της ταινίας, αλλά αδυνατούν να ξεπεράσουν το εμπόδιο της απλής καταγραφής μιας εντυπωσιακής εικόνας. Η μεγαλοπρέπεια και η πολυπλοκότητα της εικόνας δεν καταφέρνουν να ισορροπήσουν με την αφήγηση, η οποία μοιάζει να μην έχει ξεκάθαρη πορεία. Οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται απλώς, ενώ η ταινία, αν και ξεκινά με μια αφηγηματική δυναμική, σιγά-σιγά χάνει τον προσανατολισμό της και μένει απλώς να καταγράφει επεισόδια από τη ζωή των πρωταγωνιστών, αδυνατώντας να εμβαθύνει στις θεματικές του και να παρουσιάσει μια ολοκληρωμένη αφηγηματική δομή.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (13-02-2025)
