Η Τελευταία Πάμπ
★★★☆☆
(The Old Oak, Βέλγιο, Γαλλία, Ην. Βασίλειο, 2023, 113’)
Σκηνοθεσία: Κέν Λόουτς
Ηθοποιοί: Έμπλα Μαρί, Ντέιβ Τέρνερ
Ο Κεν Λόουτς υπογράφει στα ογδόντα εφτά του χρόνια την εικοστή έβδομη μεγάλου μήκους ταινία του και κατά τα λεγόμενά του τελευταία, κλείνοντας την σκηνοθετική του καριέρα με ένα φιλμ που δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από μια κοινωνικοπολιτική ματιά στα γεγονότα του σήμερα.
Στο επίκεντρο της ιστορίας είναι ο TJ Μπαλαντάιν, ιδιοκτήτης της τελευταίας παμπ που έχει απομείνει σε μια κοινότητα ανθρακωρύχων που παρακμάζει εδώ και τριάντα χρόνια. Η άφιξη προσφύγων από την Συρία θα δημιουργήσει ένα κλίμα ξενοφοβίας, ρατσισμού αλλά και μια φιλία ανάμεσα στο Μπαλαντάιν και την νεαρή Σύρια Γιάρα. Μαζί θα προσπαθήσουν να βρουν έναν τρόπο να φέρουν τις δυο κοινότητες πιο κοντά. Η τελευταία του ταινία αντικατοπτρίζει την ηλικία του, μεστή, με ένα υποτονικό ρυθμό δεν προσπαθεί να αμβλύνει τις αντιπαραθέσεις αλλά να εσωκλείσει μέσα της μια πιο στοργική ματιά για έναν κόσμο που οι διαφορές μεταξύ των προλεταριακών στρωμάτων από οποιαδήποτε χώρα και αν προέρχονται δεν είναι πολλές.
Όμως αυτός ο υποτονικός ρυθμός, χωρίς ίχνος πυγμής και δυναμικότητας, σε συνδυασμό με ένα απλοϊκό σενάριο που αδυνατεί να έχει μια στρωτή αφήγηση, εξιστορώντας σημαντικά γεγονότα ελλειπτικά, χάνοντας τον αφηγηματικό ρυθμό, καθιστά την ταινία μια απλή καταγραφή της κοινότητας χωρίς να δίνει βάθος στους χαρακτήρες ή να προσπαθεί να αναλύσει περαιτέρω τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται καταφεύγοντας συχνά σε εύκολες λύσεις και μελοδραματισμούς. Παρόλο που η καυστική ματιά και η δυναμική σκηνοθεσία απουσιάζουν, ο Λοούτς καταφέρνει να περάσει τα μηνύματα του που σχετίζονται με την φτώχεια, την κρατική βία, την ξενοφοβία, δίνοντας όμως ταυτόχρονα και ένα πιο αισιόδοξο τέλος αντανακλώντας την ελπίδα του ότι οι άνθρωποι θα έρθουν πιο κοντά κάποτε και δεν θα τους χωρίζει η ταξική τους θέση ή η χώρα από όπου προέχονται.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (07-12-2023)
