Το Αλάνι
★★★☆☆
(Scrapper Ηνωμένο Βασίλειο, 2023, 84’)
Σκηνοθεσία: Σάρλοτ Ρίγκαν
Ηθοποιοί: Λόλα Κάμπελ, Χάρις Ντίκινσον, Αλίν Ουζούν
Η Σάρλοτ Ρέγκαν σκηνοθετεί την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία με ένα εξαιρετικό πρωταγωνιστικό δίδυμο (Λόλα Κάμπελ, Χάρις Ντίκινσον) χτίζοντας ένα κινηματογραφικό σύμπαν που ξεχωρίζει αντλώντας έμπνευση από σκηνοθέτες όπως ο Γουες Άντερσον (“Ξενοδοχείο Grand Budapest”) και τον Σον Μπέικερ («The Florida Project»).
Η σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία της Τζόρτζι, μια πολυμήχανης 12χρονης, που ζει μόνη της σε διαμέρισμα στο Λονδίνο μετά τον θάνατο της μητέρας της, πείθοντας συνέχεια τις κοινωνικές υπηρεσίες ότι έχει κηδεμόνες. Η ζωή της αλλάζει όταν ξαφνικά την επισκέπτεται ο πατέρας της, τον οποίο δεν είχε γνωρίσει ποτέ, με την αναγκαστική συμβίωση να δημιουργεί πρωτόγνωρα συναισθήματα και στους δυο. H Ρέγκαν σκιαγραφεί άλλοτε με ρεαλισμό και άλλοτε χρησιμοποιώντας φαντασιακά στοιχεία την περίπλοκη ψυχοσύνθεση ενός μικρού κοριτσιού που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της, που παρουσιάζει έναν σκληρό χαρακτήρα αλλά κάτω από την επιφάνεια η απουσία της μητέρας της την βαραίνει. Η σκηνοθετική της προσέγγιση είναι θαρραλέα, δημιουργική και δεν φοβάται να κατασκευάσει μια ταινία που μοιάζει περισσότερο «χειροποίητη» και τολμηρή, γεμίζοντας τα κάδρα της με την αστείρευτη ενέργεια της πρωταγωνίστριας αλλά και έπειτα προσεγγίζει με ευαισθησία την επανένωσης του κοριτσιού με τον πατέρα της αφήνοντας τους ηθοποιούς να ξετυλίξουν το ταλέντο τους.
Αυτή η σκηνοθετική της προσέγγιση ενισχύεται με την βοήθεια της πολύ ωραίας φωτογραφίας, της οποίας είναι υπεύθυνη η Μόλι Μάνινγκ Γουόκερ, η σκηνοθέτης του βραβευμένου «How to have Sex», τονίζοντας την τρυφερή, γλυκιά ατμόσφαιρα με την χρήση μιας πολύχρωμης παλέτας χρωμάτων που ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα. Η Ρέγκαν χρησιμοποιεί με φαντασία διάφορες τεχνικές για να παρουσιάσει τον κόσμο της Τζόρτζι και να δώσει την διάσταση στην φαντασίας της όπως οι σκηνές που αράχνες συζητούν μεταξύ τους και εμφανίζονται στην οθόνη συννεφάκια διαλόγων σαν αυτά που συναντάμε στα κόμικς. Οι ευφάνταστες τεχνικές της όμως κάποιες στιγμές δεν λειτουργούν, στις σκηνές που έχει τοποθετήσει μετωπικά δασκάλους, γονείς, συμμαθήτριες της Τζόρτζι για να μιλήσουν για αυτή υπάρχει μια σκηνοθετική αμηχανία που σε βγάζει εκτός κλίματος.
Η ταινία δεν προσπαθεί να δώσει πάντα μια ρεαλιστική απεικόνιση αλλά ακροβατεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό, με την πλάστιγγα να γέρνει προς το δεύτερο. Σε αυτή την ανισορροπία υπάρχει το πρόβλημα καθώς παρόλο που η σκηνοθέτης ηθελημένα δημιουργεί αυτή την συνθήκη, δεν καταφέρνει να την εκμεταλλευτεί αδυνατώντας να δημιουργήσει μια πολύπλοκη ταινία, που εισχωρεί πιο βαθιά στα θέματα που πραγματεύεται, μένοντας στην επιφάνεια.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (18-01-2024)
