Τα Παιδιά του Χειμώνα
★★★★☆ (The Holdovers, Η.Π.Α., 2023, 133’)
Σκηνοθεσία: Αλεξάντερ Πέιν
Ηθοποιοί: Πολ Τζιαμάτι, ΝταΒάιν, Τζόι Ράντολφ, Ντόμινικ Σέσα
Ο ελληνικής καταγωγής Αμερικάνος σκηνοθέτης Αλεξάντερ Πέιν σκηνοθετεί την ένατη μεγάλου μήκους ταινία του, που ισορροπεί εξαίσια ανάμεσα στο δράμα και στην κωμωδία , με πρωταγωνιστές δυο εξαιρετικούς ηθοποιούς, τον Πολ Τζιαμάτι και την ΝταΒάιν Τζόι Ράντολφ, οι οποίοι κέρδισαν από μια Χρυσή Σφαίρα για την ερμηνεία τους.
Ο Πέιν ακολουθεί την ζωή ενός στριμμένου καθηγητή, του Χάναμ, ο οποίος διδάσκει σε ένα Αμερικανικό Κολέγιο υψηλού κύρους. Υποχρεώνεται να παραμείνει στην πανεπιστημιούπολη κατά τη διάρκεια των Χριστουγεννιάτικων διακοπών του, για να προσέχει λίγους σπουδαστές του, οι οποίοι δεν έχουν πουθενά αλλού να πάνε. Μέσα από διάφορες καταστάσεις αναπτύσσει μια φιλική σχέση με έναν από τους σπουδαστές του, τον ιδιοφυή ταραχοποιό Άνγκους (ο πρωτοεμφανιζόμενος Ντόμινικ Σέσα) και την αρχιμαγείρίσσα του κολεγίου Μέρι Λαμπ, η οποία έχασε μόλις τον γιο της στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Με οδηγό το αριστουργηματικό σενάριο του Ντέιβιντ Χέμινγκσον, ο Πέιν υπογράφει ίσως την καλύτερη ταινία της καριέρας του κατασκευάζοντας ένα δράμα χαρακτήρων στο οποίο έχει συγκεντρώσει όλες τις θεματικές και τους προβληματισμούς του από τις προηγούμενες ταινίες του, αποφεύγοντας όμως να φλυαρήσει τοποθετώντας κάθε σκηνή στο σημείο που πρέπει ώστε να σκιαγραφήσει την ψυχολογία των πρωταγωνιστών του. Καταφέρνοντας να συνδυάσει την θλίψη και την μελαγχολία, στοιχεία που πηγάζουν και από την εξαιρετική φωτογραφία του Άιγκιλ Μπριλντ («Αποστολή στην Μπριζ»), με την κωμωδία και την ήπια πολιτική του κριτική, - πόλεμος του Βιετνάμ, φυλετικές διακρίσεις, ο Πέιν επικεντρώνεται στους τρεις χαρακτήρες του αναλύοντας τα αίτια της συμπεριφοράς τους αλλά και με έναν πολύ ωραίο τρόπο τους συνδέει μεταξύ τους για να αναδείξει την κύρια θεματική των ταινιών του: το πόσο σημαντικό είναι να επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους και να «χτίζουν» σχέσεις επουλώνοντας έτσι πληγές του παρελθόντος.
Το μόνο παράταιρο στην ταινία φαντάζει περισσότερο η χρονική της τοποθέτηση καθώς θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα στο σήμερα, που ίσως δραματικά θα πρόσθετε στην ταινία και μια διαφορετική δυναμική και θα έδινε χώρο για έναν ευρύτερο σχολιασμό της σύγχρονης κοινωνίας.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (25-01-2024)
