Μαζί Ξανά

★★★½☆☆

(Hors-saison, Γαλλία, 2023, 115’)

• Σκηνοθεσία: Στεφάν Μπριζέ

• Ηθοποιοί: Γκιγιόμ Κανέ, Αλμπα Ρορβάκερ, Σαρίφ Αντούρα, Εμί Μπουασάρ Πομέλ

Η τελευταία ταινία του Στεφάν Μπριζέ διαφοροποιείται σημαντικά από τις προηγούμενες ταινίες του όπου ο κοινωνικοπολιτικός σχολιασμός κυριαρχούσε («Ένας άλλος Κόσμος» 2021, 96’, «Ο νόμος της αγοράς», 2015, 93’), και σκηνοθετεί ένα τρυφερό, βαθιά ανθρώπινο δράμα, με δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές (Γκιγιόμ Κανέ & Αλμπα Ρορβάκερ), που εξερευνά με ευαισθησία το θέμα της κατάθλιψης.

Ο Ματιέ, διάσημος ηθοποιός, καταφεύγει σε ένα πολυτελές σπα μιας μικρής παραθαλάσσιας πόλης της δυτικής Γαλλίας για να ξεφύγει από μία επαγγελματική αποτυχία, η οποία εντείνει το ψυχολογικό και υπαρξιακό του αδιέξοδο. Εκείνο που δεν ξέρει είναι ότι εκεί μένει η Αλίς, με την οποία έζησαν μια δυνατή ερωτική ιστορία πριν από δεκαπέντε χρόνια, προτού ο καθένας πάρει τον δρόμο του και διακόψουν κάθε επαφή. Όταν η Αλίς μαθαίνει ότι ο Ματιέ βρίσκεται στην περιοχή, επικοινωνεί μαζί του και του προτείνει να τα πουν από κοντά. Έχουν, όμως, επουλωθεί οι πληγές που τους άφησε η σχέση τους; Θα μπορέσουν να γυρίσουν πίσω στις ζωές τους όπως τις ξέρουν;

Τοποθετώντας όλη την δράση της ταινίας του σε ένα απομονωμένο παράκτιο σπά κατά την διάρκεια του χειμώνα, το οποίο κινηματογραφεί υπέροχα ο διευθυντής φωτογραφίας Αντουάν Εμπερλέ, «ντύνοντας» το με ψυχρά, σχεδόν ξεθωριασμένα πρασινογάλανα χρώματα που μετατρέπουν την υποτιθέμενη διασκεδαστική εικόνα του σπα σε μια καταθλιπτική, ψυχρή τοποθεσία που αντανακλά των ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών, ο Μπριζέ μέσα από καλοδουλεμένους διαλόγους και βασισμένος στην εξαιρετική χημεία των πρωταγωνιστών του τολμά να ασχοληθεί με το θέμα της κατάθλιψης αλλά και το αδιέξοδο που έχουν οδηγηθεί οι δυο χαρακτήρες στην ζωή τους.

Άλλοτε με μια ρομαντική διάθεση και άλλοτε με ένα λεπτό υποβόσκον χιούμορ καταφέρνει να σκιαγραφήσει τον Ματιέ και την Άλις και να αναδείξει τις «κενές» ζωές τους. Το «Ξανά Μαζί» ακουμπά ευαίσθητα ζητήματα με λεπτότητα, δεν υπερβάλει, - αν και υπάρχουν στιγμές που τονίζει την κωμωδία -, και μέσα από μια σατυρική κάποιες φορές διάθεση «ξεδιπλώνει» τον εσωτερικό κόσμο δυο ανθρώπων που νιώθουν μια ματαιότητα που πηγάζει μέσα από τις λάθος τελικά επιλογές που έκαναν στην ζωή τους και την κατάθλιψη που βιώνουν αλλά δεν αναγνωρίζουν. Η ταινία δεν στέκεται τόσο στην ρομαντική πλευρά της επανένωσης αλλά περισσότερο στην ευκαιρία που δίνεται σε δυο ανθρώπους να κλείσουν οριστικά την σχέση τους, να επουλώσουν τα τραύματά τους και να αποφασίσουν να προχωρήσουν στην ζωή τους.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (12-09-2024)