Υπνοθεραπεία
★★★☆☆ (Hypnosis, Σουηδία, Νορβηγία, 2024, 98’)
Σκηνοθεσία: Ερνστ Ντε Γκιρ
Ηθοποιοί: Χέρμπερτ Νόρντρουμ, Αστα Κάμα Ογκουστ
Η πρώτη μεγάλου μήκους του Έρνστ Ντε Γκιρ που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κάρλοβι Βάρι και απέσπασε τρία βραβεία (Βραβείο Ερμηνείας για τον πρωταγωνιστή Χέρμπερτ Νόρντρουμ, Βραβείο Επιτροπής Europa Cinemas Label, Βραβείο Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου Fipresci) σατιρίζει πολλές πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας (συμβουλευτική σχέσεων, επαγγελματική επιτυχία, προσωπική ανάπτυξη), τις κοινωνικές συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό.
Ο Αντρέ και η Βέρα είναι ένα νέο ζευγάρι, συνέταιροι σε μια ανερχόμενη νεοφυή εταιρεία. Έχουν την ευκαιρία να παρουσιάσουν την «Ηπιόνη», μια εφαρμογή για την υγεία της γυναίκας, σε έναν σημαντικό διαγωνισμό. Πριν πάνε εκεί, η Βέρα δοκιμάζει υπνοθεραπεία για να σταματήσει το κάπνισμα. Από εκείνο το σημείο, η συμπεριφορά της αλλάζει και η Βέρα αρχίζει να κάνει πράγματα που εκπλήσσουν τον Αντρέ και δοκιμάζουν τη σχέση και τη συνεργασία τους.
Ο Γκιρ σκηνοθετεί μια μαύρη κωμωδία που δεν επιθυμεί πρώτα απ’ όλα να σε κάνει να γελάσεις παρά να νιώσεις μια αμηχανία για τα όσα συμβαίνουν στην οθόνη καθώς η Βέρα χάνει τις κοινωνικές της αναστολές και προκαλεί συνεχώς τους άλλους ανθρώπους φτάνοντάς τους στα όρια τους και να προβληματιστείς πάνω στην υποκρισία της σύγχρονης κοινωνίας. Η κάπως συμβατική ιδέα της ταινίας αποκτά ενδιαφέρον όταν επικεντρώνεται περισσότερο στην συμπεριφορά του Αντρέ και εξερευνά την σχέση του ζευγαριού που αποκτά μια διαφορετική δυναμική λόγω της αλλοπρόσαλλής συμπεριφοράς της Βέρας. Ο Αντρέ πανικόβλητος, γεμάτος αμηχανίας προσπαθεί συνεχώς να δικαιολογήσει την περίεργη συμπεριφορά της γυναίκας του και μέσα από αρκετές κωμικοτραγικές καταστάσεις γίνεται ένα σχόλιο για το προσωπείο που φοράμε όχι μόνο στο κοινωνικό μας περίγυρο αλλά και στις προσωπικές μας σχέσεις. Η Βέρα μέσω της υπνοθεραπείας, τελικά «ξυπνάει»,, βρίσκει μια πραγματική σύνδεση με τον εαυτό της, ρίχνοντας το προσωπείο που φορούσε αλλά αυτό δεν αρέσει στο σύντροφό της που γεμάτος άγχος προσπαθεί να την διαχειριστεί. Ο Γκιρ έξυπνα θέτει το ερώτημα αν τελικά η επιδίωξη μας για μια σύνδεση με τον αληθινό μας εαυτό είναι κάτι αποδεκτό από τον εκάστοτε σύντροφό μας (που συνήθως μας προτρέπει να είμαστε οι αληθινοί εαυτοί μας) ή μια απλώς ψεύτικη διατύπωση μέσα σε όλες τις άλλες ψεύτικες διατυπώσεις που περιβάλλουν την κοινωνία μας.
Η σκηνοθεσία είναι καλοδουλεμένη, οι πρωταγωνιστές εξαιρετικοί και ο κοινωνικός σχολιασμός πετυχαίνει στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας. Υπάρχει μια επανάληψη ιδεών αλλά καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή, που πρέπει όμως να είναι συνηθισμένος στο Σκανδιναβικό χιούμορ.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (19-09-2024)
