Το Θηρίο
★★★☆☆ (La Bête, Γαλλία, Καναδάς, 2023, 148’)
Σκηνοθεσία: Μπερτράν Μπονελό
Ηθοποιοί: Λέα Σεϊντού, Τζορτζ ΜακΚέι
Ο Μπερτράν Μπονελό εμπνευσμένος από την ιστορία του Χένρι Τζέιμς “Το Θηρίο στη Ζούγκλα” (1903, εκδ. Άγρα) αφηγείται την ιστορία της Γκαμπριέλ όπου ζει στον διατοπικό κόσμο του Θηρίου, εν έτη 2044, την εποχή της τεχνητής νοημοσύνης (ΑΙ). Η κοινωνία έχει αναπτύξει μια διαδικασία εξαγνισμού του DNA, που επιτρέπει στους ανθρώπους να απαλλαγούν από τα συναισθηματικά τους βάρη, διαγράφοντας τις μνήμες τους από παλιά τραύματα και απογοητεύσεις.
Η Γκάμπριελ αποφασίζει να υποβληθεί σε αυτή τη διαδικασία για να ξεφύγει από το επώδυνο παρελθόν της, και να είναι πιο ανταγωνιστική στην αγορά εργασίας. Κατά την προετοιμασία καλείται να ανακαλέσει σημαντικές στιγμές από τις προηγούμενες ζωές της σε διαφορετικές εποχές. Αυτά τα ταξίδια στον χρόνο αποκαλύπτουν το βάθος των συναισθημάτων της και την επίμονη παρουσία μιας αινιγματικής φιγούρας, τον Λουίς, που φαίνεται να συνδέεται με τη μοίρα της μέσα στους αιώνες.
Βασίζοντας μόνο τον πυρήνα της ιστορίας του στο εξαιρετικό έργο του Χένρι Τζέιμς, ο Μπονελό δημιουργεί μια ταινία οπτικά εκθαμβωτική, αποσπώντας δυο πολύ καλές ερμηνείες από την Λέα Σεϊντού και τον Τζορτζ ΜακΚέι, έχοντας μια αφήγηση που ενώ βάζει στο προσκήνιο μια ερωτική ιστορία, εμβαθύνει σε άλλα θέματα που αφορούν κυρίως την τεχνολογική ανάπτυξη, την τεχνίτη νοημοσύνη, την έννοια της μνήμης και των προσωπικών τραυμάτων αλλά και την έννοιά της ταυτότητας.
Η οπτική ομορφιά της ταινίας, - εξαιρετική η σκηνογραφία μεταξύ των τριών εποχών: 1910, 2014, 2044 -, όμως δεν ισορροπεί με την αφηγηματική της δύναμη καθώς αυτή είναι δυσκίνητη. Υπάρχει μια αποστασιοποίηση, μια ψυχρότητα στο πως διαμορφώνονται των πρωταγωνιστικό δίδυμο που δεν δίνει χώρο στον θεατή να έρθει πιο κοντά (αν και αυτό το αποζητά ο Μπονελό και είναι ευδιάκριτο από την σκηνοθεσία του), που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί επέλεξε να προβληματιστεί στις παραπάνω θεματικές μέσω μιας ερωτικής ιστορίας. Οι ιδέες, οι προβληματισμοί του και ο σχολιασμός στην σύγχρονη πραγματικότητα έχουν μια βάση αλλά δεν έχουν συνοχή και βαρύτητα, δεν μπαίνουν κάτω από μια αφηγηματική ομπρέλα οπότε σκορπίζονται εδώ και εκεί όσο η ταινία κυλάει.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (17-10-2024)
