Υπόθεση Γκολντμάν

★★½☆☆☆

(Le procès Goldman, Γαλλία, 2023, 115’)

• Σκηνοθεσία: Σεντρίκ Καν

• Ηθοποιοί: Αριέ Βορταλτέρ, Αρτούρ Αραρί, Στεφάν Γκερέν-Τιλιέ

Ο Σεντρίκ Καν σκηνοθετεί την δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μέσα στο 2023, η προηγούμενη ήταν το «Γύρισμα» (Making of, 2023, 119’), επιλέγοντας αυτή την φορά να αφηγηθεί την ιστορία του της πολύκροτης δίκης του ακροαριστερού ακτιβιστή Πιέρ Γκολντμάν που έγινε το 1976 στην Γαλλία και δίχασε την χώρα, μεγαλώνοντας το χάσμα μεταξύ της συντηρητικής δεξιάς και των αριστερών διανοούμενων. Κατηγορούμενος για τέσσερις ένοπλες ληστείες, μία από τις οποίες είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο δύο φαρμακοποιών, ο Γκολντμάν υποστηρίζει την αθωότητά του και μέσα σε λίγες εβδομάδες γίνεται είδωλο της διανοούμενης Αριστεράς. Ο Ζωρζ Kιεγμάν, νεαρός δικηγόρος, τον υπερασπίζεται προσπαθώντας να τιθασεύσει το εκρηκτικό ταπεραμέντο του πελάτη του, που καταφέρνει να δημιουργήσει χάος στη δίκη ρισκάροντας ακόμα και την καταδίκη του σε θανατική ποινή.

Η »Υπόθεση Γκολντμάν» είναι ένα δικαστικό δράμα, - ελάχιστες οι σκηνές εκτός αίθουσας -, που καταφέρνει να αποδώσει με κινηματογραφική ματιά μια πολύ σημαντική ιστορία, σκιαγραφώντας έναν πολυεπίπεδο χαρακτήρα ενώ ταυτόχρονα θέτει ερωτήματα για τον ρατσισμό, τον αντισημιτισμό και την κρατική/αστυνομική βία. Ο Καν προσεγγίζει την ιστορία του με όρους ντοκιμαντέρ, η κάμερα πολλές φορές κινείται ανάμεσα στον κόσμο μέσα στο δικαστήριο καταγράφοντας τα γεγονότα, δημιουργώντας σχεδόν κλειστοφοβικά κάδρα που επικεντρώνονται κάθε φορά στον χαρακτήρα που μιλάει. Η έλλειψη μουσικής και οι καταιγιστικοί διάλογοι δίνουν μια αίσθηση αυθεντικότητας, ότι παρακολουθείς μια πραγματική δίκη που βρίσκεται σε εξέλιξη και το μόνο στοιχείο μας θυμίζει ότι βλέπουμε δραματοποιημένα γεγονότα είναι εξαιρετική φωτογραφία του Πάτρικ Γκιρινγκέλι, που αποτυπώνει εξαιρετικά την δεκαετία του ’70.

Η εξαιρετική ερμηνεία του Άριε Βορχάλτερ, βραβεύτηκε με Σέζαρ Α’ Αντρικού ρόλου, έρχεται για να προσθέσει το απαραίτητο βάθος στον χαρακτήρα και να ενσαρκώσει ένα Γκολντμάν εκρηκτικό, παρορμητικό, επαναστατικό αλλά και έναν άνθρωπο αμφιλεγόμενο. Ο σκηνοθέτης δεν επιθυμεί να δημιουργήσει μια «αγιογραφία» του πρωταγωνιστή αλλά κρατάει μια αποστασιοποιημένη στάση απέναντι στα γεγονότα, τον προσεγγίζει με όρους ανθρώπινους και τον μελετά θέτοντας ταυτόχρονα και τα προσωπικά του ερωτήματα πάνω στην κατάσταση της Γαλλίας του τότε αλλά και του σήμερα.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (05-09-2024)