Longlegs

★★★½☆☆

(Η.Π.Α., 2024, 101’)

• Σκηνοθεσία: Οζ Πέρκινς

• Ηθοποιοί: Μάικα Μονρό, Μπλερ Άντεργουντ, Αλίσια Γουίτ, Νίκολας Κέιτζ

Ο Οζ Πέρκινς επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία του ταινία («Gretel & Hansel», 2020) με ένα θρίλερ τρόμου. Αφηγείται την ιστορία της Λι Χάρκερ (Μάικα Μονρό), πράκτορα του FBI, που αναλαμβάνει να διαλευκάνει μία άλυτη υπόθεση ενός κατά συρροή δολοφόνου (τρομακτικός και αγνώριστος κάτω από δεκάδες στρώσεις μακιγιάζ ο Νίκολας Κέιτζ) που ενέχει και μυστικιστικά στοιχεία. Η Χάρκερ ανακαλύπτει μία προσωπική σχέση με τον δολοφόνο και θα πρέπει να τον σταματήσει πριν χτυπήσει ξανά.

Οσοι είναι εξοικειωμένοι με το σινεμά τού Οζ Πέρκινς γνωρίζουν ότι τα έργα του βασίζονται πρώτα απ’ όλα στην αισθητική της εικόνας και έπειτα στο σενάριο· αυτό ισχύει και για το «Longlegs». Η εξαιρετική φωτογραφία του Αντρες Αρότσι με τα ζεστά, σκοτεινά χρώματα και τη vintage αισθητική που παραπέμπει στη δεκαετία του 1970 αλλά και τα άψογα καδραρίσματα, με τις αλλόκοτες γωνίες λήψεις, συνθέτουν μαζί με τον ηχητικό σχεδιασμό (Γιουτζένιο Μπατάλια), ο οποίος δημιουργεί τα περισσότερα jump scares, ένα αριστουργηματικό σύνολο. Η ατμόσφαιρα που χτίζεται αποτελεί το κλειδί της ταινίας, η οποία δημιουργεί την αίσθηση ότι ζεις μέσα στο μυαλό της πρωταγωνίστριας και παρασέρνεσαι σε ένα κλειστοφοβικό, παρανοϊκό ταξίδι, σε ένα κυνηγητό μεταξύ της ηρωίδας και ενός παράφρονα δολοφόνου. Ομως η ατμόσφαιρα από μόνη της δεν μπορεί να δώσει την ώθηση που χρειάζεται η ταινία. Ο Πέρκινς στην προσπάθειά του να μη χρησιμοποιήσει τα γνωστά κλισέ του είδους, προσεγγίζει σεναριακά με ελλειπτικό τρόπο την ιστορία του και δεν δημιουργεί μια στιβαρή αφήγηση.

Αισθητικά άψογο αλλά σεναριακά ισχνό, σίγουρα όμως αποτελεί ένα από τα καλύτερα θρίλερ των τελευταίων χρόνων καθώς σε καθηλώνει και σε κρατάει σε αγωνία «παίζοντας» εξαιρετικά με την ψυχική σου κατάσταση.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (11-07-2024)