Όνειρα Ιλουστρασιόν
★★★☆☆ (Magazine Dreams, Η.Π.Α., 2023, 124’)
Σκηνοθεσία: Ελάιτζα Μπάινουμ
Ηθοποιοί: Τζόναθαν Μέιτζορς, Χέιλι Μπένετ, Τέιλορ Πέιτζ, Μάικλ Ο’Χερν, Χάρισον Πέιτζ, Χάριετ Σάνσομ Χάρις, Μπράντλεϊ Στράικερ
Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Ελάιτζα Μπάινουμ («Καλοκαιρινές νύχτες», 2017, 107’) αφηγείται την ιστορία του Κίλιαν Μάντοκ, ενός άντρα που ονειρεύεται να γίνει μπόντι μπίλντερ παγκόσμιας φήμης και να κοσμήσει τα εξώφυλλα περιοδικών γυμναστικής. Ζει μια μοναχική, αυστηρά πειθαρχημένη ζωή και το αδιάκοπο κυνήγι της τελειότητας τον ωθεί όλο και περισσότερο στην αυτοκαταστροφή. Ωστόσο πίσω από την ακούραστη προσπάθεια κατάκτησης της φήμης κρύβεται μια απελπισμένη, βασανιστική ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Καθώς ο ίδιος παλεύει με τα σωματικά του όρια και τους εσωτερικούς του δαίμονες, ξετυλίγεται και η ιστορία για τις ακραίες θυσίες που είναι διατεθειμένος να κάνει κάποιος προκειμένου να βρει την αναγνώριση σε έναν κόσμο που τον αγνοεί.
Το «Ονειρα ιλουστρασιόν» είναι μια σκληρή, αποπνικτική ταινία που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στην πραγματικότητα και έναν φαντασιακό κόσμο που δημιουργεί ο Μάντοκ, ζώντας μέσα σε μια συνεχόμενη ψευδαίσθηση της απόκτησης ενός τέλειου σώματος. Σκιαγραφεί έναν πρωταγωνιστή εγκλωβισμένο στις εμμονές του, στην ψεύτικη εικόνα που δημιουργεί για το πώς πρέπει να είναι, αλλά και στη δυσκολία του να αντιληφθεί ότι μέρα με τη μέρα καταρρέει ψυχικά. Ο σκηνοθέτης χτίζει μια ατμόσφαιρα απειλής, με τον θεατή να περιμένει το ξαφνικό ξέσπασμα του πρωταγωνιστή. Ενα αίσθημα επικείμενης βίας συσσωρεύεται, δημιουργώντας την προσμονή για το μεγάλο μπαμ. Αυτή η σταδιακή αποκοπή από την κοινωνία, η οποία με τη σειρά της «γεννά» προκαταλήψεις, υπέρμετρες προσδοκίες και δημιουργεί πρότυπα, αναδύεται μέσα από την ψυχογραφία του Μάντοκ. Ωστόσο η προσέγγιση αυτή μοιάζει με μια ημιτελή κοινωνική κριτική που αρκετές φορές υπερβάλλει, δημιουργώντας στερεοτυπικές εικόνες τόσο για τον κόσμο του body building όσο και για τις ψυχικές διαταραχές. Παράλληλα παρουσιάζει μια πεσιμιστική εικόνα της κοινωνίας, που μοιάζει περισσότερο τεχνητή παρά ρεαλιστική.
Η ταινία του Μπάινουμ όμως, δυστυχώς, αποτελεί αντικείμενο συζήτησης όχι για την κινηματογραφική της αξία, αλλά για τον πρωταγωνιστή της. Ο Τζόναθαν Μέιτζορς είναι εξαιρετικός στον ρόλο του και σίγουρα προσθέτει κάτι παραπάνω σε μια μονοδιάστατη ταινία. Ωστόσο είναι και ένας ηθοποιός που όχι απλώς έχει κατηγορηθεί, αλλά έχει καταδικαστεί για επίθεση και παρενόχληση σε βάρος της πρώην συντρόφου του Grace Jabbari. Γνωρίζοντας αυτό το γεγονός, σε συνδυασμό με το ότι στην ταινία υποδύεται έναν άνθρωπο με ξεσπάσματα θυμού και μισογυνικές τάσεις, είναι σχεδόν αδύνατο να μη νιώσει κανείς αμηχανία, ώς και θυμό, παρακολουθώντας τον στη μεγάλη οθόνη. Ξανατίθεται λοιπόν το ερώτημα: μέχρι ποιο σημείο μπορούμε, ή οφείλουμε, να διαχωρίζουμε το έργο ενός καλλιτέχνη από την προσωπική του ζωή; Μήπως έχει έρθει η στιγμή να αναθεωρήσουμε το πού ακριβώς χαράσσεται αυτή η νοητή γραμμή μεταξύ καλλιτεχνικής δημιουργίας και προσωπικού βίου;
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (17-04-2025)
