Αμαρτωλοί

★★★☆☆ (Sinners, Η.Π.Α., 2024, 137’)

• Σκηνοθεσία: Ράιαν Κούγκλερ

• Ηθοποιοί: Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, Χέιλι Στάινφελντ, Μάιλς Κάτον, Τζακ Ο’Κόνελ, Γούνμι Μοσάκου, Τζέιμι Λόουσον, Ομαρ Μπένσον Μίλερ, Λι Τζουν Λι, Ντελρόι Λίντο

Η νέα ταινία του Ράιαν Κούγκλερ, σκηνοθέτη του «Black Panther» (2018, 134’), είναι ένα απολαυστικό μίγμα ιστορικού δράματος και υπερφυσικού θρίλερ διαποτισμένου με blues μουσική και έντονη δράση. Με στοιχεία του κινηματογραφικού σύμπαντος του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ («Από το σούρουπο ώς την αυγή», 1996, 108’), η ταινία υιοθετεί την αισθητική των grindhouse ταινιών, ενώ παράλληλα ενσωματώνει διάφορα κοινωνικά σχόλια πάνω στον ρατσισμό και την εκμετάλλευση της ιστορικής και πολιτισμικής κληρονομιάς.

Με ένα λαμπερό καστ και μια υπέροχη διπλή ερμηνεία από τον Μάικλ Μπ. Τζόρνταν, ο Ράιαν Κούγκλερ τοποθετεί την ιστορία του στον αμερικανικό Νότο της δεκαετίας του 1930, αντλώντας έμπνευση από την ιστορία του Ρόμπερτ Τζόνσον (του μπλουζ μουσικού που, σύμφωνα με τον θρύλο, πούλησε την ψυχή του στον διάβολο σε ένα σταυροδρόμι του Μισισιπή με αντάλλαγμα τη φήμη και τη δόξα), και αφηγείται την ιστορία των δίδυμων αδερφών Smoke & Stack που προσπαθώντας να αφήσουν πίσω τους ένα ταραγμένο παρελθόν επιστρέφουν στη γενέτειρά τους για να ξεκινήσουν από την αρχή –μόνο για να ανακαλύψουν ότι κάτι ακόμα πιο σκοτεινό και επικίνδυνο τους περιμένει εκεί.

Η σκηνοθεσία του Κούγκλερ είναι στιβαρή. Γνωρίζει πώς να παραδώσει μια ταινία που διατηρεί σταθερά την αγωνία, ενώ παράλληλα εντυπωσιάζει με σκηνές δράσης πλημμυρισμένες στο αίμα και τον τρόμο. Με δεξιοτεχνία εναλλάσσει κινηματογραφικά είδη: από το δράμα στην κωμωδία, από το γκανγκστερικό σινεμά στον υπερφυσικό τρόμο και στο μιούζικαλ. Χρησιμοποιώντας τη μουσική blues δίνει ρυθμό και μια λυτρωτική αύρα για τους ήρωες (και τους θεατές) κατασκευάζοντας ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό υπερθέαμα. Ωστόσο αυτή η πληθωρική προσέγγιση καταλήγει να υποβαθμίζει σε σημεία την προσπάθειά του να δημιουργήσει μια ουσιαστικά πολυεπίπεδη και συναισθηματικά βαθιά ταινία.

Οπως και στα προηγούμενα έργα του, ο Ράιαν Κούγκλερ επιχειρεί να ενσωματώσει μέσα σε αυτή την ομολογουμένως εκρηκτική κινηματογραφική εμπειρία τη θεματική του ρατσισμού, δημιουργώντας μια αλληγορία κυρίως μέσα από τη μορφή των βρικολάκων. Ωστόσο η ταινία του δεν κατορθώνει να ξεπεράσει την αισθητική μιας παραγωγής που θα μπορούσε άνετα να ενταχθεί στο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel. Ο σκηνοθέτης υιοθετεί με ευκολία αυτή την οικεία, απλοϊκή αφήγηση που βασίζεται περισσότερο στο θέαμα, η οποία όμως δεν δένει απόλυτα με το ύφος και τη βαρύτητα που προσπαθεί να προσδώσει στο έργο του.

Υπάρχουν αρκετά κλισέ, με τους χαρακτήρες να παραμένουν σχηματικοί και χωρίς ουσιαστικό βάθος. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη να ενσωματώσει διάφορες θεματικές που επεκτείνονται στον κοινωνικό σχολιασμό επιβραδύνουν την αφήγηση, κάνοντας την ταινία τελικά υπερφίαλη.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (17-04-2025)