Το Αγαπημένο μου Γλυκό
★★★☆☆ (Keyke mahboobe man, Ιραν, Γαλλία, Σουηδία, Γερμανία, 2024, 97’)
Σκηνοθεσία: Μάριαμ Μογκαντάμ & Μπεχτάς Σαανέχα
Ηθοποιοί: Λίλι Φαραντπούρ, Εσμάιλ Μεχράμπι
Έχοντας κερδίσει το Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής (FIPRESCI) στο Φεστιβάλ Βερολίνου το 2024, η ταινία των Μαριάμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σανάεχα — στους οποίους απαγορεύτηκε από την ιρανική κυβέρνηση να ταξιδέψουν στο φεστιβάλ για να παρουσιάσουν την ταινία τους στο κοινό — αποτελεί ένα εξαιρετικό δείγμα γλυκόπικρης κομεντί. Παρά τον ανάλαφρο τόνο της, η ταινία ενσωματώνει ένα κοινωνικοπολιτικό σχολιασμό για το Ιράν και το απολυταρχικό καθεστώς του.
Η ταινία αφηγείται την ιστορία της εβδομηντάχρονης Μαχίν που ζει μόνη στην Τεχεράνη από τότε που έμεινε χήρα. Κοινωνικά απομονωμένη, ανακαλύπτει ξανά τον έρωτα στο πρόσωπο του Φαραμάρζ, ενός οδηγού ταξί. Το αναπάντεχο φλερτ τους θα εξελιχτεί σε ένα βράδυ που από κάθε άποψη θα μείνει αξέχαστο.
Με δυο εξαιρετικούς πρωταγωνιστές, - Λίλι Φαραντπούρ και Εσμάιλ Μεχράμπι -, που ενσαρκώνουν με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια δυο ανθρώπους στην δύση της ζωής τους, που αναζητούν την αγάπη και την συντροφικότητα και ένα σενάριο με λεπτό χιούμορ, γεμάτο πηγαίους, αυθεντικούς διαλόγους και μια σκηνοθεσία που ισορροπεί ανάμεσα στην απεικόνιση της πραγματικότητας αλλά και την δημιουργία μιας ζεστής ατμόσφαιρας, - λίγες αλλά πολύ στιβαρές σκηνές υπάρχουν για να μας υπενθυμίσουν ότι οι δυο πρωταγωνιστές ζουν σε ένα απολυταρχικό καθεστώς -, οι Μογκαντάμ και Σανάεχα δημιουργούν ένα έργο που μιλάει για τις μικρές, καθημερινές στιγμές της ζωής, το πέρασμα του χρόνου και την μοναξιά της τρίτης ηλικίας.
Η ταινία επικεντρώνεται στην ερωτική ιστορία που όμως αποκτά βάθος και νόημα μέσα από το πολιτικό πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσεται. Αφηγηματικά όλα όσα συμβαίνουν, είναι γνώριμα, ίσως και προβλέψιμα αλλά υπενθυμίζεται στον θεατή ότι αυτή η ερωτική ιστορία που παρακολουθεί εκτυλίσσεται υπό τη σκιά ενός απολυταρχικού καθεστώς. Η Μαχίν είναι γυναίκα, απαγορεύεται να κυκλοφορεί χωρίς χιτζάμπ, απαγορεύεται να δέχεται άντρες στο σπίτι της, δεν έχει δικαίωμα στην ατομικότητα της. Το «πάντρεμα» της ερωτικής ιστορίας και της πολιτικής κριτικής δυναμώνουν την αφήγηση και της δίνουν μιας ξεχωριστή ώθηση που δυστυχώς καταρρέει στο τελευταίο μισάωρο. Ο τόνος αλλάζει ξαφνικά και τόσο απότομα, που η ανατροπή δείχνει βεβιασμένη, εκτός ρυθμού και δυστυχώς έρχεται πολύ αργά μέσα στη ταινία ώστε οι δυο σκηνοθέτες να την εκμεταλλευτούν και να την προσεγγίσουν διαφορετικά, μοιάζοντας απλώς ένα σεναριακό τρικ για να σοκάρει τον θεατή, οδηγώντας και την ταινία σε μια πεσιμιστική διατύπωση.
Παρά το βεβιασμένο φινάλε της, η ταινία τολμά να αφηγηθεί μια ιστορία αγάπης που «ανθίζει» μέσα σε ένα απολυταρχικό καθεστώς, και μια ιστορία αγάπης κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι πάντοτε σημαντική.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (09-01-2025)
