Ναπολέων
★★☆☆☆ (Napoleon, Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, 2023, 159’)
Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ
Ηθοποιοί: Βανέσα Κίρμπι, Χοακίν Φίνιξ, Ταχάρ Ραχίμ
Ο παγκόσμιας φήμης σκηνοθέτης Ρίντλεϊ Σκότ (Alein, Ο Μονομάχος), επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη εξιστορώντας την άνοδο και την πτώση του Ναπολέοντα σκιαγραφώντας την μέσα από την ταραχώδη σχέση του με την γυναίκα του Ιωσηφίνα.
Άρτια παραγωγή με εξαιρετική φωτογραφία και κουστούμια όπως θα περίμενε κάποιος από μια χολιγουντιανού επιπέδου παραγωγή η οποία όμως μένει στο πρώτο επίπεδο της εξιστόρησης της ζωής του Ναπολέων χωρίς να προσπαθεί να αναλύσει τις σκέψεις και τις πράξεις ενός ανθρώπου που σημάδεψε την παγκόσμια ιστορία. Ο Σκοτ κάνει μια προσπάθεια να προσεγγίσει την βιογραφία του από διάφορες αφηγηματικές οδούς, είτε μέσω της σχέσης του στρατηλάτη με την γυναίκα του Ιωσηφίνα, είτε επιστρατεύει ένα ιδιαίτερο μαύρο χιούμορ, που αποτυγχάνει επί το πλείστον, διακωμωδώντας τον Ναπολέων, δημιουργώντας μια καρικατούρα για να αποδημήσει τον χαρακτήρα του, με το ταλέντο του Χοακίν Φίνιξ να ξοδεύεται άσκοπα σε έναν επιφανειακό, κακογραμμένο Ναπολέων.
Αποτυγχάνει όμως καθώς γίνεται εξόφθαλμη η προσπάθεια του να ακολουθήσει τους νέους αφηγηματικούς τρόπους, χάνοντας την δική του σκηνοθετική ματιά προσεγγίζοντας το θέμα του με μια αφέλεια που δεν του ταιριάζει. Συμπιέζοντας τον αφηγηματικό χρόνο, προσπερνάει σημαντικά γεγονότα μέσα σε πεντάλεπτές σεκάνς, χωρίς να δίνεται η δυνατότητα της εξερεύνησης τους, ενώ οι σκηνές των μαχών μοιάζουν χωρίς ντεκουπάζ, αποδιοργανωμένες χωρίς την απαραίτητη ένταση με λίγες να ξεχωρίζουν. Εν τέλη ο Σκοτ προσπαθεί να είναι κοντά στην νέα φόρμα, χρησιμοποιώντας όμως λανθασμένα τις παλιές τεχνοτροπίες του σινεμά χάνοντας την δική του φωνή και η ταινία μοιάζει περισσότερο με ένα σώμα που έχει δημιουργηθεί από διάφορα ετερόκλητα μέλη παρά μια συμπαγή βιογραφία με επίκεντρο την σχέση του Ναπολέων και της Ιωσηφίνας.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (23 -11-2023)
