Οι Άποικοι
★★★★☆ (The Settlers, Χιλή, Αργεντινή, Ηνωμένο Βασίλειο, Ταϊβάν, Γαλλία, Δανία, Σουηδία, Γερμανία, ΗΠΑ, 2023, 97’)
Σκηνοθεσία: Φελίπε Γκάλβες
Ηθοποιοί: Μαρκ Στάνλεϊ, Καμίλο Αρανσιμπία, Μπενιαμίν Γουέστφολκ, Αλφρέντο Κάστρο
Ο Φελίπε Γκάλβες σκηνοθετεί την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, που κέρδισε βραβείο FIPRESCI στο 76ο Φεστιβάλ Καννών, ένα σκοτεινό γουέστερν που διαδραματίζεται στην Χιλή, τέλη του 19ου αιώνα. Τρεις ιππείς προσλαμβάνονται από έναν πλούσιο γαιοκτήμονα για να σημειώσουν την περίμετρο της εκτεταμένης περιουσίας του. Σύντομα, όμως, αυτή η διοικητική αποστολή θα μετατραπεί σ’ ένα αιματοβαμμένο κυνήγι των ιθαγενών της περιοχής.
Ο σκηνοθέτης δεν επιθυμεί να δημιουργήσει ένα συμβατικό γουέστερν αλλά να επανεξετάσει τους όρους με τους οποίους γίνεται, συνδυάζοντας ταυτόχρονα διάφορα άλλα κινηματογραφικά είδη θέλοντας τελικά να σχολιάσει τον αποικιοκρατισμό και την γενοκτονία των αυτόχθονων. Χωρίς καμία διάθεση να ωραιοποιήσει τις καταστάσεις παρουσιάζει με ωμό τρόπο την βία, την εκμετάλλευση και τον αποικισμό της Χιλής από τους ευρωπαίους. Με την βοήθεια του εξαιρετικού διευθυντή φωτογραφίας Σιμόν Ντ'αρκάντζελο, ο οποίος κινηματογραφεί ένα σκληρό, αχανές τοπίο εκμεταλλευόμενος το φυσικό φως αναδεικνύοντας την ομορφιά του τόπου, - η οποία έρχεται σε αντίθεση με τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν στην οθόνη-, αλλά και εκμεταλλευόμενος το πολύ καλό sound design και την μουσική του Harry Allouche, που προσθέτουν στην ταινία σε συνδυασμό με την φωτογραφία την μυσταγωγική της ατμόσφαιρα, ο Γκάλβες ξεδιπλώνει στην οθόνη όλο το κινηματογραφικό του ταλέντο παραδίδοντας μια ταινία που σε «στοιχειώνει» και ενώ θες να τραβήξεις το βλέμμα σου από πάνω της, δεν μπορείς.
Ο σκηνοθέτης με έναν πολύ έξυπνο τρόπο παίρνει την θεματική του γουέστερν, την αποδομεί, στήνοντας μια κινηματογραφική αφήγηση που οι «καουμπόηδες» δεν είναι θαρραλέοι τύποι που κυνηγάνε βουβάλια αλλά αιμοσταγείς δολοφόνοι που κυνηγάνε ανθρώπους αποζητώντας την εξάλειψή τους. Η ταινία έχει έναν πολυεπίπεδο σχολιασμό όχι μόνο πάνω στην γενοκτονία αλλά και τον εξαναγκασμό των ιθαγενών από τους άποικους/κατακτητές στην εργασία καθώς και την εξόντωση της ίδιας τους της φυλής. Ο Γκάλβες αφήνει την εικόνα να «μιλήσει», με έναν αργό αλλά καθόλου κουραστικό ρυθμό παρουσιάζει χωρίς κανένα δισταγμό την σκληρή πραγματικότητα του τότε θέλοντας να θυμίσει τις θηριωδίες που τείνουν να ξεχαστούν μέσα από την επανεγγραφή της ιστορίας από τους δυτικούς.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (21-03-2024)
