Η Θεωρία του Σύμπαντος
★★½☆☆☆ (Universal Theory, Γερμανία, Αυστρία, Ελβετία, 2023, 118’)
Σκηνοθεσία: Τιμ Κρούγκερ
Ηθοποιοί: Γιαν Μπούλο, Ολίβια Ρος, Χανς Ζίσλερ
Ο Τιμ Κρούγκερ σκηνοθετεί την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του και εμφανώς επηρεασμένος από το Χίτσκοκ, τον Λίντς και το κίνημα του εξπρεσιονισμού δημιουργεί ένα ατμοσφαιρικό φιλμ που ακροβατεί ανάμεσα στο μεταφυσικό θρίλερ και το φιλμ νουάρ.
Η ταινία εκτυλίσσεται στις ελβετικές Άλπεις το 1962. Σε ένα επιστημονικό συνέδριο κβαντικής φυσικής, ένας νεαρός φοιτητής προσπαθεί να ολοκληρώσει τη διπλωματική του γύρω από μια προκλητική θεωρία για την ύπαρξη παράλληλων πραγματικοτήτων, ενώ παράξενα φαινόμενα γύρω του μοιάζουν να την επιβεβαιώνουν: δυσοίωνες φιγούρες, αλλόκοτοι σχηματισμοί νεφών στον ουρανό, ανεξήγητοι θάνατοι και σωσίες. Οι εντάσεις μεταξύ των επιστημόνων και οι προειδοποιήσεις της αινιγματικής πιανίστριας δεν είναι οι μόνες ενδείξεις που τον κάνουν να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά.
Το έργο του Κρούγκερ αποτελεί ένα υπέροχο οπτικό θέαμα. Μαζί με τον εξαιρετικό διευθυντή φωτογραφίας Ρόλαντ Στούπριχ δημιουργούν μια επιβλητική ατμόσφαιρα, με ασπρόμαυρα πλάνα που παραπέμπουν στο κλασικό φιλμ νουάρ. Εκμεταλλευόμενος το χειμωνιάτικό φως αλλά και «παίζοντας» με τις σκιές ο Κρούγκερ διογκώνει τον κόσμο της ταινίας ενώ «αιχμαλωτίζει» με τις ευρυγώνιες λήψεις του το αχανές τοπίο των Άλπεων. Δημιουργεί ένα μεταφυσικό κόσμο όπου κυριαρχεί η παράνοια του ψυχρού πολέμου και βυθίζει τον θεατή σε ένα κόσμο με φόνους, συνωμοσίες διανθίζοντας την ταινία του με αρκετά στοιχεία επιστημονικής φαντασίας. Η μουσική των Ντιέγκο Ράμος Ροντρίγκεζ και Ντέιβιντ Σβάιγκχαρτ ενισχύουν την αίσθηση μυστηρίου και απειλής.
Αφηγηματικά όμως ο Κρούγκερ δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει το ίδιο. Ενώ η κεντρική ιδέα της ταινίας είναι συναρπαστική και έχει αρκετές προοπτικές, η πλοκή καταλήγει να λειτουργεί περισσότερο ως πρόσχημα για την ανάπτυξη της ατμόσφαιρας και το έργο καταλήγει να είναι μια άσκηση οπτικής επίδειξης παρά μια ολοκληρωμένη ταινία με αρχή, μέση, τέλος. Οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται επαρκώς και μετά από λίγο μοιάζουν ψεύτικοι, μέρος ενός σκηνογραφικού ενώ το σενάριο προσπαθεί να «χτίσει» μια ιστορία μυστηρίου και τελικά καταλήγει απλώς να δίνει στον θεατή συνεχώς ερωτήματα που στο τέλος δεν απαντώνται. Αν και αισθητικά υπέροχη, η ταινία δεν καταφέρνει να εντυπωσιάσει αφηγηματικά, μένοντας απλώς στο να διηγηθεί προσχηματικά μια ενδιαφέρουσα ιστορία που με μια διαφορετική διαχείριση θα είχε πολλές προοπτικές.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (26-12-2024)
