Εγώ, ο καπετάνιος
★★☆☆☆ (Io Capitano, Ιταλία, Βέλγιο, Γαλλία, 2023, 122’)
Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε
Ηθοποιοί: Σεϊντού Σαρ, Μουσταφά Φαλ, Ισάκα Σαουαντόγκο
Ο σπουδαίος σκηνοθέτης Ματέο Γκαρόνε («Γόμορρα») σκηνοθετεί την 11η μεγάλου μήκους ταινία του, η οποία απέσπασε τον Αργυρό Λέοντα και το βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι καλύτερου ανερχόμενου ηθοποιού για τον ηθοποιό Σεϊντού Σαρ στο 80ό Φεστιβάλ Βενετίας.
Αντλώντας έμπνευση από αληθινές ιστορίες, ο σκηνοθέτης αφηγείται την ιστορία του 16χρονου Σεϊντού και του ξαδέρφου του Μούσα που ζουν φτωχικά σε ένα χωριό της Σενεγάλης. Ονειρεύονται να ζήσουν στην Ευρώπη, εκεί όπου, όπως νομίζουν, όλα είναι δυνατά: ακόμα και μια μουσική καριέρα για τον Σεϊντού. Αποφασίζουν να αφήσουν την οικογένειά τους και να ταξιδέψουν προς την Ευρώπη όμως ο δρόμος για τη Γηραιά Ηπειρο είναι δύσκολος.
Ο Γκαρόνε σκηνοθετεί ένα δράμα, μια σύγχρονη Οδύσσεια, που έχει ως πυρήνα της τη σχέση των δυο πρωταγωνιστών του, τον ισχυρό δεσμό τους και την ανάγκη τους να ονειρευτούν ένα καλύτερο αύριο. Με την κάμερα να καταγράφει και μια σκηνοθετική προσέγγιση που θυμίζει ντοκιμαντέρ ο σκηνοθέτης προσπαθεί να ισορροπήσει (χωρίς να το πετυχαίνει πάντα) ανάμεσα στον μαγικό ρεαλισμό και το κοινωνικό δράμα. Αυτή η προσπάθεια ισορροπίας δυσκολεύει το εγχείρημά του καθώς αρκετές φορές πέφτει στην «παγίδα» του μελό, προσπαθώντας να εκμαιεύσει συναισθήματα από τον θεατή.
Η «καλογυαλισμένη» φωτογραφία του κατ’ άλλα εξαιρετικού Πάολο Καρνέρα, σε συνδυασμό με την αφήγηση, που αδυνατεί να κρύψει την κατασκευή της, συνθέτουν ένα δράμα που μοιάζει περισσότερο να θέλει να «αντιγράψει» τα μελοδράματα του Χόλιγουντ που δημιουργούν παρόμοιες ιστορίες για να «ησυχάσουν» τη συνείδηση των δημιουργών και των θεατών για όσα δεν μπορούν να διορθώσουν σε αυτόν τον κόσμο, παρά για να αναδειχτεί ένα θέμα και να προκύψει συζήτηση γι’ αυτό.
Αυτό που μένει σίγουρα από την ταινία είναι κάποιες δυνατές σκηνές που όντως μοιάζουν βγαλμένες από την πραγματικότητα και ένας εξαιρετικός Σεϊντού Σαρ που ξετυλίγει σε κάθε σκηνή το αστείρευτο ταλέντο του.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (14-03-2024)
