Μη μου λες Ψέματα

Apr 18

**★★★☆☆ (Lie with me, Γαλλία, 2022, 98’)**
**Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Πεϊγιόν**
**Ηθοποιοί: Γκιγιόμ ντε Τονκεντέκ, Βικτόρ Μπελμοντό, Γκιλέν Λοντέζ, Ζερεμί Ζιλέ**

Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ολιβιέ Πεϊγιόν μεταφέρει στον κινηματογράφο το βραβευμένο αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα του Φιλίπ Μπεσόν, που αφηγείται την ιστορία του Στεφάν, ενός συγγραφέα που επιστρέφει στη γενέτειρά του, το Κονιάκ, για πρώτη φορά ύστερα από 35 χρόνια. Εκεί γνωρίζει τον Λούκας, έναν νεαρό άνδρα που τον συνδέει αναπάντεχα με το παρελθόν του. Ο νεαρός άνδρας αποδεικνύεται ότι είναι ο γιος του πρώτου έρωτα του συγγραφέα, ενός «χαρακτήρα» που εμφανίζεται σε κάθε του μυθιστόρημα. Ξαφνικά, όλες οι εφηβικές μακρινές αναμνήσεις επιστρέφουν και τον πλημμυρίζουν.

Ο Πεϊγιόν σκηνοθετεί μια ταινία που έχει σκοπό να προβεί σε μια μελέτη χαρακτήρων και να αναδείξει το θέμα της μνήμης, του μακρινού παρελθόντος που, όσο δεν ερχόμαστε σε συμφιλίωση μαζί του ώστε να κλείσουν οι πληγές του, αυτό επιστρέφει για να μας τις θυμίσει. Σκηνοθετημένο με απλή γραμμική αφήγηση που χρησιμοποιεί αρκετά συχνά τα flashback για να μας πάει στο παρελθόν, ο σκηνοθέτης με έναν έξυπνο τρόπο «ντύνει» την ταινία του με μια όμορφη παλέτα κορεσμένων χρωμάτων, δίνοντας στην ταινία έναν τόνο νοσταλγίας και κινηματογραφώντας το παρελθόν με μια μελαγχολικότητα.

Χρησιμοποιεί το τότε και το σήμερα προσπαθώντας να «χτίσει» μια γέφυρα μέσω του χαρακτήρα του Λούκας (ένας εξαιρετικός Βικτόρ Μπελμοντό, που θυμίζει σε αρκετά σημεία τον πατέρα του), ο οποίος ξυπνά στον Στεφάν τις αναμνήσεις μιας ανεκπλήρωτης εφηβικής αγάπης που επισκιάστηκε από την τότε εσωτερικευμένη ομοφοβία του, την ντροπή και τις τύψεις που ένιωθε, αισθήματα που προέρχονταν από την κοινωνία στην οποία μεγάλωσε.

Στην ταινία εξερευνάται η προσπάθεια επούλωσης αυτών των πληγών μέσα από τη σύνδεση δύο ανθρώπων που έχουν να μοιραστούν αναμνήσεις από τα αγαπημένα πρόσωπά τους, προσπαθώντας να αποδιώξουν τη σκοτεινή πλευρά αυτών των αναμνήσεων. Ο Πεϊγιόν προσπαθεί να εμβαθύνει στους χαρακτήρες του και να δημιουργήσει ένα πολύπλοκο δράμα, αλλά δυστυχώς αδυνατεί να ξεφύγει από την προβλέψιμη αφήγηση. Δεν έχει κάτι καινούργιο να προσφέρει, ιδίως όσον αναφορά τα θέματα της queer κοινότητας, καθώς η κεντρική ιδέα κυρίως τα τελευταία χρόνια που το queer σινεμά έχει επιτέλους αποκτήσει φωνή έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο με πιο αποτελεσματικό τρόπο.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (18-04-2024)