Η Αρπαγή
★★★☆☆ (The Rapture, Γαλλία, 2023, 97’)
Σκηνοθεσία: Ίρις Καλτενμπάκ
Ηθοποιοί: Αφσιά Ερζί, Αλέξης Μανέντι, Νίνα Μορίς
Η Ιρις Καλτενμπάκ σκηνοθετεί την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, που έκανε πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής (Semaine de la Critique) του Φεστιβάλ Κανών (απέσπασε και το Βραβείο Σεναρίου), και αφηγείται την ιστορία της Λίντια, μιας νεαρής μαίας αφοσιωμένης στη δουλειά της, που μετά τον πρόσφατο χωρισμό της συναντά τυχαία τον Μίλος –μια παλιά γνωριμία– έχοντας μαζί της το νεογέννητο μωρό της φίλης της Σαλομέ. Από εκείνη τη μέρα η ζωή της ανατρέπεται και παγιδεύεται σε μια αλληλουχία ψεμάτων.
Με μια δυνατή αλλά διακριτική ερμηνεία της Αφσιά Ερζί, ένα πολύ όμορφο μελαγχολικό soundtrack του Αλεξάντρε ντι λα Μπομ και την εξαιρετική κινηματογράφηση της Μαρίν Ατλάν, που «αιχμαλωτίζει» με τον φακό της ένα διαφορετικό Παρίσι, όχι μια λαμπερή μεγαλούπολη αλλά ένα αστικό κέντρο που η μοναξιά έχει τον πρωταρχικό ρόλο, η Καλτενμπάκ επιδέξια χρησιμοποιεί ένα καλά δομημένο σενάριο για να προβεί σε μια ψυχανάλυση ενός γυναικείου χαρακτήρα –που δεν συναντάμε συχνά στην κινηματογραφική οθόνη–, χωρίς να ασκήσει κριτική στις πράξεις της ηρωίδας της, αλλά θέλοντας να εξερευνήσει τα αίτια των πράξεών της. Στην ταινία η μοναξιά, η ανάγκη σύνδεσης, η ουσιαστική επικοινωνία και η έλλειψη αυτών των στοιχείων οδηγούν στην ψυχολογική κατάρρευση της πρωταγωνίστριας.
Μέσα από ένα αφηγηματικό παζλ που ενώνεται με αργό ρυθμό καταφέρνουμε να κατανοήσουμε τις πράξεις της Λίντια. Η Καλτενμπάκ χειρίζεται επιδέξια το λεπτό θέμα της ταινίας. Κι ενώ στην αρχή η αντιπάθεια για την πρωταγωνίστρια είναι το πρώτο συναίσθημα που βιώνουμε, σιγά σιγά κατανοούμε τις πράξεις της, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν νιώθουμε δυσφορία. Η σκηνοθέτρια δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, στήνει με έναν λιτό τρόπο ένα ψυχογραφικό δράμα, αναλύει λεπτομερώς την πρωταγωνίστριά της ενώ προσθέτει με έναν διακριτικό τρόπο στοιχεία θρίλερ στην αφήγησή της.
Ομως ο αργός ρυθμός της ταινίας κάποιες φορές μοιάζει αδικαιολόγητος και η έλλειψη εξερεύνησης των άλλων χαρακτήρων, που η ψυχογράφησή τους μένει κάπως μετέωρη, με τη σκηνοθέτρια να επικεντρώνεται στην πρωταγωνίστρια, αποδυναμώνει την κεντρική ιδέα και αφηγηματικά η ταινία μοιάζει ελλιπής.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (18-04-2024)
