September Says
★★★☆☆ (Ιρλανδία, Ηνωμένο Βασίλειο, Γερμανία, 2024, 100’)
Σκηνοθεσία: Αριάν Λαμπέντ
Ηθοποιοί: Μία Θάρια, Πασκάλ Καν, Ράκι Θάκραρ
Η Αριάν Λαμπέντ, βραβευμένη με το Volpi Cup στο 67ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, για την ερμηνεία της στο «Attenberg» (2010, 97’), σκηνοθετεί την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, που αντλεί έμπνευση από το βιβλίο της Ντέιζι Τζόνσον, «Sisters».
Οι δύο αδελφές, Τζουλάι και Σεπτέμπερ, είναι αχώριστες, αν και πολύ διαφορετικές. Η Σεπτέμπερ είναι προστατευτική και επιφυλακτική, ενώ η Τζουλάι είναι ανοιχτή και περίεργη για τον κόσμο. Η μητέρα τους ανησυχεί για τη δυναμική τους και δεν ξέρει πώς να τις χειριστεί. Οι τρεις τους καταφεύγουν σε ένα παλιό εξοχικό στην Ιρλανδία κι εκεί η Τζουλάι συνειδητοποιεί ότι η σχέση της με την αδελφή της αλλάζει με απροσδόκητους τρόπους, ενώ μια σειρά από σουρεαλιστικές συναντήσεις δοκιμάζουν τα όρια της οικογένειας.
Ψυχολογικό δράμα, με έντονη γοτθική ατμόσφαιρα, το «September Says» καταφέρνει στο μεγαλύτερο μέρος του να σε εντυπωσιάσει με τις τολμηρές επιλογές της Λαμπέντ και την ικανότητά της να διαχειρίζεται πολύπλοκα θέματα όπως η βία και η αλληλεξάρτηση, εξερευνώντας παράλληλα τον εφηβικό κόσμο των κοριτσιών. Το έργο της, εμφανώς επηρεασμένο από το Greek Weird Wave και τα έργα του Λάνθιμου, «υιοθετεί» κυρίως τα χαρακτηριστικά της αποστασιοποίησης και της δημιουργίας μιας σκοτεινής σουρεαλιστικής ατμόσφαιρας, καταφέρνοντας να συστήσει μια δική του κινηματογραφική γλώσσα που εντάσσει στην αφήγηση το γκροτέσκο κι αρκετά στοιχεία από το σινεμά του τρόμου και των ψυχολογικών θρίλερ.
Με φυσικούς φωτισμούς και κάθε πλάνο προσεχτικά μελετημένο βάσει μιας γεωμετρίας που τονίζει την ανησυχητική ατμόσφαιρα, η σκηνοθέτις κατασκευάζει έναν εφιαλτικό κόσμο που αντανακλά τα μύχια της εφηβικής ψυχής καθώς και τα τραύματα του παρελθόντος, από μια σκηνοθετική ματιά που αν και δεν πρωτοτυπεί, έχει ιδιαίτερη δυναμική. Εκεί όμως που η ταινία υστερεί είναι στην εξέλιξη της πλοκής. Από ένα σημείο και έπειτα μένει στάσιμη, ανακυκλώνοντας τις αρχικές ιδέες, φτάνοντας σε ένα φινάλε που μοιάζει αρκετά βεβιασμένο.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (20-03-2025)
