★★☆☆☆

Ο «Θολός Βυθός» μοιάζει περισσότερο με ένα έργο που έχει ως πρώτο μέλημα να αναδείξει την Ιστορία και τη συλλογική δυστυχία ενός έθνους, παρά να εστιάσει στον πρωταγωνιστή του, μετατρέποντας το ατομικό σε συλλογικό.

★★★☆☆

Η επιλογή του Γκλέιζερ να παραλείψει το δραματικό βάρος του Ολοκαυτώματος δημιουργεί μια αίσθηση αδιαφορίας που οδηγεί τον θεατή σε απόσταση από την τραγικότητα των γεγονότων.

★★★★★

Ο Κάζινς συνδυάζει την ιστορία του φασισμού με την αρχιτεκτονική κληρονομιά της Ρώμης, αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή του επιρροή.