Wicked

★★★☆☆

(Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, 2024, 160’)

• Σκηνοθεσία: Τζον Μ. Τσου

• Ηθοποιοί: Σύνθια Ερίβο, Αριάνα Γκράντε, Τζεφ Γκόλντμπλαμ

Μετά από δύο δεκαετίες ως ένα από τα πιο δημοφιλή και μακροχρόνια μιούζικαλ της θεατρικής σκηνής (είναι η δεύτερη πιο κερδοφόρα παράσταση του Μπρόντγουεϊ όλων των εποχών), το «Wicked» μεταφέρεται στον κινηματογράφο από τον Τζον Μ. Τσου, - ο οποίος έχει ήδη αποδείξει με τις ταινίες «In the Heights» (2021, 143’), «Τρελά πλούσιοι» (Crazy Rich Asians, 2018, 121’) την ικανότητά του να σκηνοθετεί πολύπλοκα και ποιοτικά μιούζικαλ -, ενώ το διασκευασμένο σενάριο φέρνει την υπογραφή του Γουίνι Χόλζμαν, με μουσική και στίχους του βραβευμένου με Grammy και Όσκαρ συνθέτη και στιχουργού Στίβεν Σουόρτς.

Το «Wicked» αντλεί έμπνευση από το μυθιστόρημα του Γκρέγκορι Μαγκουάιρ: «Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West» που με την σειρά του έχει βασιστεί στο βιβλίο του Λύμαν Φρανκ Μπάουμ, «Ο Μάγος του Οζ», και αφηγείται την ιστορία των μαγισσών του Οζ, της Έλφαμπα (Σύνθια Ερίβο) και της Γκαλίντα (Αριάνα Γκράντε). Η Έλφαμπα, στιγματισμένη λόγω του πράσινου δέρματός της, είναι μια παρεξηγημένη φιγούρα, που κρύβει μέσα της μια τεράστια δύναμη, ενώ η Γκαλίντα, με την επιφανειακή της γοητεία και φιλοδοξία, προσπαθεί να βρει το αληθινό της εαυτό. Οι δυο τους συναντιούνται ως φοιτήτριες στο Πανεπιστήμιο Σιζ και καλλιεργούν μία απρόσμενη αλλά βαθιά φιλία. Μετά τη συνάντηση τους με τον Μάγο του Οζ, - όπως πάντα εξαιρετικός στο ρόλο του ο Τζεφ Γκόλντμπλαμ -, η φιλία τους φτάνει σε κρίσιμο σημείο και οι ζωές τους παίρνουν διαφορετικά μονοπάτια.

Το νέο μιούζικαλ του Τσου είναι ένα φιλόδοξο έργο, που όχι μόνο αναζωογονεί το είδος, αλλά και αναδεικνύει τη μοναδική ικανότητα του Χόλυγουντ να πλάθει φανταστικούς κόσμους με ρεαλισμό καταφέρνοντας να παρασύρει τον θεατή στον μαγευτικό κόσμο της ταινίας. Ο Νέιθαν Κρόουλι (μακροχρόνιος συνεργάτης του Κρίστοφερ Νόλαν), ανέλαβε τον σχεδιασμό της παραγωγής και κάνει εξαιρετική δουλειά ζωντανεύοντας τον κόσμο του Οζ μέσα από υπέροχα, μεγαλεπήβολα σκηνικά (τα περισσότερα κατασκευασμένα και όχι δημιουργήματα των ψηφιακών εφέ) και τα πολύχρωμα κουστούμια του Πολ Τάζγεβελ («West Side Story», 2021, 156’) καταφέρνουν να αναδείξουν μέσα από τον ιδιαίτερο σχεδιασμό τους και την ποικιλομορφία τους την προσωπικότητα του κάθε χαρακτήρα που τα φορά. Η φωτογραφία της Άλις Μπρουκς «γεμίζει» το κάδρο με μια παλέτα χρωμάτων που θυμίζει έντονα το Technicolor, αποδίδοντας έτσι και φόρο τιμής στα μιούζικαλ της Χρυσής Εποχής του Χόλυγουντ.

Ο Τσου δημιουργεί πολύπλοκές σκηνές που δίνουν μια ένταση στα μουσικά κομμάτια αποφεύγοντας απλώς να κινηματογραφήσει την εκτέλεσή τους αλλά τα εντάσσει πολύ όμορφα μέσα στα σκηνικά του. Με την βοήθεια του εξαιρετικού χορογράφου Κρίστοφερ Σκοτ το κάθε μουσικό κομμάτι αποτελεί και μια ευχάριστη έκπληξη για τον θεατή. Η Σύνθια Ερίβο και η Αριάνα Γκράντε δίνουν δυο πολύ δυνατές ερμηνείες και με τις ξεχωριστές φωνές τους καταφέρνουν να φέρουν στην επιφάνεια τα συναισθήματα που βιώνουν την κάθε στιγμή οι χαρακτήρες τους. Η φωνή τους συγχρονίζεται αρμονικά με το σώμα τους και σε κάθε μουσικό κομμάτι οι χορογραφίες τους σκιαγραφούν πολύ όμορφα την συναισθηματική φόρτιση της κάθε σκηνής. Στο τελευταίο βοηθάει και η εξαιρετική χημεία που υπάρχει μεταξύ τους.

Στο σύνολό της η ταινία είναι εντυπωσιακή, με το πιο αδύναμο σημείο της να είναι η δυσκολία της να ισορροπήσει ανάμεσα στη φαντασία και την πολιτική αλληγορία. Θέματα που θίγονται όπως ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο αυταρχισμός δεν ενσωματόνονται πολύ καλά μέσα στην ανάλαφρη αφήγηση ενώ η μεγάλη διάρκεια της ταινίας, το πρώτο μέρος καλύπτει μονάχα το πρώτο μισό της θεατρικής παράστασης, παρόλο που δίνει περισσότερο χώρο για να αναπτυχθεί η ιστορία και οι χαρακτήρες αναπόφευκτα επαναλαμβάνεται και ο ρυθμός σε κάποια σημεία φαίνεται υπερβολικά αργός.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (05-12-2024)