★★★½☆☆

Οικογενειακό δράμα και πολιτική βία: Η νέα συγκλονιστική ταινία του Βάλτερ Σάλες που συνδέει το προσωπικό τραύμα με τη συλλογική μνήμη.

★★☆☆☆

Μια γλυκόπικρη δραμεντί που παρά την ευαισθησία της, αποτυγχάνει να προσφέρει κάτι καινούργιο ή βαθύ, παραμένοντας εγκλωβισμένη σε κλισέ και προβλέψιμους χαρακτήρες.

★★★☆☆

Ένα εντυπωσιακό κινηματογραφικό μιούζικαλ, που αναζωογονεί το είδος με μαγευτικά σκηνικά και εξαιρετικές ερμηνείες, αλλά δυσκολεύεται να βρει την ισορροπία ανάμεσα στη φαντασία και τη σοβαρή πολιτική αλληγορία.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Οντιάρ χάνει την κατεύθυνσή της καθώς η πειραματική της προσέγγιση ξεφτίζει, αφήνοντας ένα αίσθημα κενότητας στον θεατή παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την εκρηκτική ενέργεια των πρωταγωνιστών.

★★½☆☆☆

Η εξαιρετική φωτογραφία και τα ειδικά εφέ δημιουργούν μια έντονη οπτική εμπειρία, αλλά η απουσία ανάπτυξης των χαρακτήρων περιορίζει τη συναισθηματική σύνδεση με την ιστορία.

★★★½☆☆

Αν και το “Anora” είναι η πιο ώριμη δουλειά του Μπέικερ, η σατιρική διάθεση του σκηνοθέτη σε ορισμένες σκηνές φτάνει στα όρια της φαρσοκωμωδίας, καθιστώντας τους χαρακτήρες λιγότερο πειστικούς.

★★★★★

Η δύναμη του ντοκιμαντέρ βρίσκεται στην ωμή, αδιαπραγμάτευτη εικόνα του, καθώς οι θεατές παρακολουθούν την επαναλαμβανόμενη διαδικασία της κατεδάφισης και της βίας, που έχει γίνει ρουτίνα για τους Παλαιστίνιους.

★★★☆☆

Η επιλογή του Γκλέιζερ να παραλείψει το δραματικό βάρος του Ολοκαυτώματος δημιουργεί μια αίσθηση αδιαφορίας που οδηγεί τον θεατή σε απόσταση από την τραγικότητα των γεγονότων.