Το Λυσάρι της Ζωής
★★☆☆☆ (Book Of Solutions, Γαλλία, 2023, 102’)
Σκηνοθεσία: Μισέλ Γκοντρί
Ηθοποιοί: Πιερ Νινέ, Μπλανς Γκαρντέν, Φρανζουάζ Λεμπράν
Έπειτα από οκτώ χρόνια, με την τελευταία του μεγάλου μήκους να είναι το «Microbe & Gasoline» (2015, 105’), ο Μισέλ Γκοντρί επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με μια σχεδόν αυτοβιογραφική ταινία, χωρίς να ξεφεύγει από το κινηματογραφικό στυλ που τον καθιέρωσε και χωρίς να καταφέρνει να παραδώσει ένα αξιόλογο έργο αντάξιο των ικανοτήτων του.
Στο επίκεντρο της ταινίας του βρίσκεται ο σκηνοθέτης Μαρκ Μπεκέρ, που όταν οι χρηματοδότες του απειλούν να του αφαιρέσουν τη δυνατότητα να έχει τον πρώτο λόγο στη νέα του ταινία, κλέβει τους σκληρούς δίσκους που περιέχουν το υλικό από τα γυρίσματα και πηγαίνει στην εξοχή. Εκεί, κρύβεται στο σπίτι της θείας του, Ντενίζ, και προσπαθεί να ολοκληρώσει την ταινία με τη βοήθεια των πιο πιστών μελών του συνεργείου του, κυρίως της αφοσιωμένης μοντέρ του - αλλά βρίσκει πως το πράγμα έχει ξεφύγει καθώς περνάει από τη μια μανιακή ιδέα στην άλλη. Αν και στην αρχή το έργο του Γκοντρί λειτουργεί ως μια σουρεαλιστική αλλοπρόσαλλή κωμωδία που σατιρίζει τον κινηματογράφο και τις διαδικασίες παραγωγής του, γρήγορα πέφτει στην παγίδα της αυτοαναφορικότητας, επαναλαμβάνοντας συνεχώς ίδιες καταστάσεις, χωρίς τελικά το σενάριο να οδηγεί πουθενά. Η ιδέα για την απεικόνιση της κατασκευής μιας ταινίας μέσα σε μια άλλη ταινία, θα είχε ενδιαφέρον αν η προσέγγιση του κεντρικού χαρακτήρα, το alter ego του σκηνοθέτη που ενσαρκώνει ο Πιερ Νινέ, όπου αποτυπώνονται ξεκάθαρα οι σκέψεις και τα συναισθήματα που έχει βιώσει και βιώνει ως δημιουργός ο ίδιος, δεν έμενε επιφανειακή, καθώς ο πρωταγωνιστής μοιάζει «ψεύτικος», μια καρικατούρα, χωρίς ενδιαφέρον και βάθος.
Εμμένοντας πάντα σε ένα κινηματογράφο που μοιάζει απλός, με μια ρετρό αισθητική και μια DIY προσέγγιση, ο Γκοντρί δεν εκπλήσσει, δεν συναρπάζει το κοινό του. Η ταινία του μοιάζει άψυχη, ένα έργο που το έκανε ένας κουρασμένος δημιουργός όπου ανακυκλώνει ίδιες ιδέες, ίδια μοτίβα. Σε αυτό το τελευταίο μοιάζει πολύ με τον πρωταγωνιστή του, τον ονειροπόλο αλλά ηττημένο σκηνοθέτη που αναζητά μια διέξοδο.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (25-05-2024)
