Οι Αντίπαλοι

★★★★☆
(Challengers, Η.Π.Α., 2024, 131’)

• Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο

• Ηθοποιοί: Ζεντάγια, Μάικ Φάιστ και Τζος Ο' Κόνορ

O Ιταλός σκηνοθέτης Λούκα Γκουαντανίνο (υποψήφιος για Όσκαρ Καλύτερης ταινίας το 2018 με το εξαιρετικό «Να με φωνάζεις με τ' όνομά σου»), σκηνοθετεί ένα δράμα με πρωταγωνίστρια τη Ζεντάγια που υποδύεται την Τάσι Ντάνκαν, μια δυναμική, πρώην κορυφαία τενίστρια και νυν προπονήτρια που δεν απολογείται για τις μεθόδους της εντός και εκτός γηπέδου. Είναι παντρεμένη με έναν πρωταθλητή, ο οποίος δέχεται απανωτές ήττες (Μάικ Φάιστ). Η στρατηγική της για την ανάκαμψη του συζύγου της παίρνει αναπάντεχη στροφή όταν εκείνος έρχεται αντιμέτωπος με τον ξοφλημένο Πάτρικ (Τζος Ο΄Κόνορ), τον παλιό σύντροφο της Τάσι.

Το πολύ καλό σενάριο του Τζάστιν Κουρίτσκες χρησιμοποιεί με ένα έξυπνο τρόπο το άθλημα του τένις για να σκιαγραφήσει ένα ερωτικό τρίγωνο, προσδίδοντας βάθος στους χαρακτήρες και ταυτόχρονα πετυχαίνει να σε κρατήσει σε εγρήγορση, με ανατροπές και ένα ωραίο χιούμορ. Αυτό όμως το σενάριο στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη μπορεί να κατέληγε μια ταινία γεμάτη κλισέ ή την απεικόνιση του ερωτικού τριγώνου με έναν συμβατικό τρόπο. Ο Γκουαντανίνο όμως εκμεταλλεύεται πλήρως τις αρετές του σεναρίου και στήνει ένα ψυχολογικό δράμα, που καταδύεται μέσα στον εσωτερικό κόσμο των ηρώων του, αναζητεί τις επιθυμίες, τα κίνητρά τους. Μέσα από μια σειρά flashbacks ξετυλίγει το παρελθόν μιας αποτυχημένης σχέσης και τα σημάδια που έχει αφήσει, ενώ με την βοήθεια του εξαιρετικού μοντάζ του Μάρκο Κόστα «παντρεύει» τις σκηνές των αγώνων τένις με σκηνές διαλόγων δίνοντας κάποιες φορές έναν ιλιγγιώδη ρυθμό, η επικοινωνία των χαρακτήρων εκτός γηπέδου μοιάζει πολλές φορές σαν μια φυσική συνέχεια των όσων συνέβησαν μέσα στο γήπεδο.

Χωρίς να θέλει να δώσει εξηγήσεις ή να δικαιολογήσει τους πρωταγωνιστές, ο σκηνοθέτης δεν ωραιοποιεί τίποτα, αντίθετα «χτίζει» χαρακτήρες που οι πράξεις τους πολλές φορές προκαλούν δυσφορία, αυτή η ρεαλιστική διάσταση είναι που δίνει και την απαραίτητη υπόσταση και δεν οδηγείται η ταινία γρήγορα απλά σε μια συμβατική αφήγηση μιας ερωτικής ιστορίας. Η καθαρή, γεμάτη παλ χρώματα φωτογραφία του Sayombhu Mukdeeprom, δημιουργεί το απαραίτητο φανταχτερό περιτύλιγμα που χρειάζεται η ταινία ώστε μέσα σε αυτό να κρύψει την πραγματικότητα και τον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών που μοιάζει αρκετές φορές γκρίζος. Ο Γκουαντανίνο παραδίδει ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα τριών ανθρώπων με άψογο αφηγηματικό ρυθμό και μας χαρίζει ίσως την καλύτερη ερμηνεία της Ζεντάγια που ενσαρκώνει τόσο όμορφα και πειστικά τον ρόλο της.

*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (25-04-2024)