Ανθρωπίστρια Βρικόλακας Αναζητά Αυτοκτονικό Άτομο
★★★☆☆
(Humanist Vampire Seeking Consenting Suicidal Person, Καναδάς, 2023, 90’)
Σκηνοθεσία: Αριάν Λουί-Σεζ
Ηθοποιοί: Σαρά Μονπετί, Φελίξ-Αντουάν Μπενάρ, Στιβ Λαπλάντ, Σοφί Καντιέ, Νοεμί Ο'Φάρελ
Η Αριάν Λουί-Σεζ σκηνοθετεί την πρώτη της μεγάλου μήκους ταινία, η οποία απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2023, μια κομεντί με γοτθικά στοιχεία που αφηγείται την ιστορία της Σάσα, μιας νεαρής που είναι βαμπίρ και έχει ένα σοβαρό πρόβλημα: είναι υπερβολικά ευαίσθητη για να σκοτώσει! Οι εξοργισμένοι γονείς της διακόπτουν την παροχή αίματος ωθώντας την να βρει έναν ανθρώπινο θύμα και η ζωή της τώρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Ευτυχώς, γνωρίζει τον Πολ, έναν μοναχικό έφηβο με τάσεις αυτοκτονίας που είναι πρόθυμος να δώσει τη ζωή του για να σώσει τη δική της. Αλλά η φιλική τους συμφωνία σύντομα γίνεται μια νυχτερινή αναζήτηση για να εκπληρώσει τις τελευταίες επιθυμίες του Πολ.
Έχοντας ως αναφορές το σινεμά του Γουές Άντερσον και του Τιμ Μπάρτον αλλά «δανείζεται» και αρκετά στοιχεία από την βραβευμένη ταινία «Άσε το Κακό να Μπει» (Let the Right One In, 2008,114’) η Αριάν Λουί-Σεζ δημιουργεί μια ταινία που ισορροπεί έξυπνα ανάμεσα σε πολλά είδη: από την κομεντί, στο δράμα έως και το θρίλερ, χρησιμοποιώντας την μυθολογία των βαμπίρ για να εξερευνήσει θέματα που απασχολούν τους εφήβους όπως η ενηλικίωση, η σεξουαλική αφύπνιση αλλά και το σοβαρό ζήτημα της αυτοκτονίας. Με ένα πολύ καλό καστ και την νεαρή ηθοποιό Σαρά Μονπετί να ξεχωρίζει στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η σκηνοθέτης επιστρατεύει όλα τα σεναριακά κλισέ προσπαθώντας, όχι πάντα επιτυχημένα, να τα αποδομήσει με χιούμορ και να εξερευνήσει με στυλ και διακριτικότητα τις θεματικές της.
Η υπέροχη φωτογραφία του Σον Παβλίν, που χρησιμοποιεί μια ζεστή έντονη χρωματική παλέτα που παραπέμπει στην δεκαετία του ’70, τα πολύ ωραία σκηνικά και το μακιγιάζ καταφέρνουν να σε «απορροφήσουν» μέσα στον κινηματογραφικό κόσμο της Λουί-Σεζ αλλά η αφήγηση μοιάζει αποδυναμωμένη από το πρώτο μισάωρο. Υπάρχει μια επανάληψη και η ιστορία μοιάζει να μην οδηγείται πουθενά, δίνοντας περισσότερο έμφαση στο στυλ παρά στην ανάλυση των χαρακτήρων χάνοντας έτσι την ευκαιρία να υπάρξει ουσιαστική ανάδειξη των θεματικών της. Αυτή η έλλειψη δημιουργεί αναπόφευκτα τον προβληματισμό: αν τα σοβαρά θέματα που προσπαθεί να συζητήσει η ταινία προσεγγίζονται ώστε να αναλυθούν ή υπάρχουν απλά ως αφηγηματικά εργαλεία, «ξύνοντας» απλώς την επιφάνεια.
Παρόλο όμως τις αδυναμίες της η ταινία ασκεί μια γοητεία, με την πολύ ωραία ατμόσφαιρά της, τις εξαιρετικές ερμηνείες της και το γοτθικό περίεργο χιούμορ της, κρατώντας το ενδιαφέρον του θεατή.
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (20-06-2024)
