Μέσα στη μέρα
★★★☆☆ (In Our Day, Κορέα, 2023, 84’)
Σκηνοθεσία: Χονγκ Σανγκ-σου
Ηθοποιοί: Τζου-μπονγκ Κι, Κιμ Μιν-χι
Ο Νοτιοκορεάτης Χονγκ Σανγκ-σου θυμίζει σε παραγωγικότητα έναν άλλο σημαντικό Ιάπωνα σκηνοθέτη, τον Τακάσι Μίικε («Audition»), καθώς τα τελευταία δέκα χρόνια έχει σκηνοθετήσει δεκαεφτά ταινίες, με το «Μέσα στη μέρα» να είναι η δέκατη όγδοη. Στην τελευταία του ταινία αφηγείται δύο διαφορετικές ιστορίες που φαινομενικά δεν συγκλίνουν ποτέ αλλά υπάρχει μια αόρατη κλωστή που τις συνδέει. Μια ηθοποιός στα σαράντα της μένει σε ένα φιλικό σπίτι με τη γάτα της, ενώ ένας ηλικιωμένος ποιητής, που βρίσκεται στα τελευταία χρόνια της ζωής, ζει μόνος μετά τον θάνατο της δικής του γάτας. Μια μέρα, ο καθένας δέχεται μια επίσκεψη από έναν διαφορετικό νεαρό επίδοξο καλλιτέχνη, ο οποίος έρχεται εξοπλισμένος με ερωτήσεις σχετικά με την καριέρα και την ίδια τη ζωή.
Μέσα από αυτές τις δύο ασύνδετες αφηγήσεις ο σκηνοθέτης εξερευνά με περίτεχνο τρόπο τη σημασία της καθημερινότητας, καταγράφοντας με το γνωστό απλό, λιτό του αφηγηματικό στιλ τις ζωές των πρωταγωνιστών του. Ο κινηματογράφος του Χονγκ Σανγκ-σου δεν έχει σκοπό να σε θαμπώσει με μια υπέροχη φωτογραφία, πολύπλοκα καδραρίσματα ή με σεναριακές ανατροπές, αντίθετα ξεδιπλώνει μπροστά σου την καθημερινότητα, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του θεατή στην ικανότητά του να μετουσιώνει απλά, καθημερινά πράγματα σε κινηματογραφική τέχνη, καταφέρνοντας να «ανοίξει» με αυτόν τον τρόπο φιλοσοφικά μονοπάτια που έχουν ως θεματικές την απώλεια και την προσμονή του θανάτου.
Παρ’ όλη όμως αυτήν την ικανότητά του, η έλλειψη πλοκής με τη συμβατική έννοια του όρου, ο αργός ρυθμός και η «ερασιτεχνική» του προσέγγιση όσον αφορά το αισθητικό κομμάτι της ταινίας, μπορεί να αποτελέσουν αποτρεπτικό παράγοντα για τους θεατές, ειδικά για αυτούς που δεν είναι εξοικειωμένοι με το σινεμά του, βρίσκοντάς το αδιάφορο και υπερφίαλο. Ξεπερνώντας την πρώτη εντύπωση, αξίζει να εμβαθύνει κανείς στη συγκεκριμένη ταινία και να την παρακολουθήσει περισσότερο ως ένα λογοτεχνικό κείμενο που εκφράζεται μέσω της εικόνας και καταγράφει την καθημερινότητα που κυλάει αργά, ήρεμα τονίζοντας τη σημασία τού να ζεις «μέσα στη μέρα».
*Η κριτική δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην έντυπη έκδοση της Εφημερίδας των Συντακτών (04-04-2024)
