★★★☆☆

Ο Γαβράς αφήνει το πολιτικό σινεμά και σκηνοθετεί ένα ανθρώπινο, υπαρξιακό δράμα για την αποδοχή του θανάτου

★★☆☆☆

Ο «Θολός Βυθός» μοιάζει περισσότερο με ένα έργο που έχει ως πρώτο μέλημα να αναδείξει την Ιστορία και τη συλλογική δυστυχία ενός έθνους, παρά να εστιάσει στον πρωταγωνιστή του, μετατρέποντας το ατομικό σε συλλογικό.

★★★☆☆

Η σκηνοθέτιδα καταφέρνει να δημιουργήσει μια ρεαλιστική ατμόσφαιρα, όπου η χαρά της γιορτής συγκρούεται με την επικείμενη απώλεια, διατηρώντας μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στη συγκίνηση και το χιούμορ.

★★★☆☆

Ο σκηνοθέτης μετατρέπει απλές στιγμές της καθημερινότητας σε κινηματογραφική τέχνη, εξερευνώντας την προσμονή του θανάτου.

★★★★☆

Με έναν προσεκτικό χειρισμό, η Ψύκου δημιουργεί μια πολυδιάστατη αφήγηση που φέρνει στο προσκήνιο τις ανισότητες μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και την ανάγκη για ισότιμα δικαιώματα.

★★★☆☆

Η επιλογή του Γκλέιζερ να παραλείψει το δραματικό βάρος του Ολοκαυτώματος δημιουργεί μια αίσθηση αδιαφορίας που οδηγεί τον θεατή σε απόσταση από την τραγικότητα των γεγονότων.