★★★½☆☆

Το "Wishbone" συνδυάζει νεορεαλιστικά στοιχεία με ποιητική διάσταση, καταφέρνοντας να δημιουργήσει μια ισορροπημένη ταινία που δεν μοιάζει επιτηδευμένη.

★★½☆☆☆

Μια ατμοσφαιρική, προσεγμένη ταινία που εγκλωβίζεται στη στατικότητα της αφήγησής της.

★★★☆☆

Το ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει τα άγνωστα χρόνια της Κάλλας στην Ελλάδα, μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και συγκλονιστικά ηχητικά ντοκουμέντα.

★★½☆☆☆

Ο Ρένος Χαραλαμπίδης επιστρέφει με μια νοσταλγική ταινία-φόρο τιμής στο ραδιόφωνο και τις χαμένες ευκαιρίες, αλλά η αφήγηση παραμένει εγκλωβισμένη σε ένα στυλ που πλέον μοιάζει παρωχυμένο.

★★½☆☆☆

Η Ιωακειμίδη αποτυπώνει με ευαισθησία την ψυχολογία της νεαρής ηρωίδας της, αλλά η προσκόλληση σε αφηγηματικούς κανόνες στερεί από την ταινία μια πιο ελεύθερη και δυναμική εξέλιξη.

★★★★☆

Τοποθετώντας τη drag τέχνη στον δημόσιο χώρο, η ταινία δεν καταγράφει απλώς μια underground σκηνή, αλλά τη διεκδίκηση της παρουσίας της στο κοινωνικό γίγνεσθαι, στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα ορατότητας και αποδοχής.

★★★☆☆

Ο Νίκος Παντελίδης ερμηνεύει εξαιρετικά τον πρωταγωνιστή, Αγγελο, έναν άντρα που, κινδυνεύοντας να χάσει το σπίτι του, μετατρέπει την οικογένειά του σε «πειραματόζωα» για ένα reality show.

★★★☆☆

Με αργό ρυθμό και σκηνοθετική ευαισθησία, η ταινία αποτυπώνει την καθημερινότητα των ηρώων χωρίς μελοδραματισμούς, τονίζοντας το αίσθημα απομόνωσης που βιώνουν.

★★★☆☆

Είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την «Αγέλαστο Πέτρα», ο Φίλιππος Κουτσαφτής επιστρέφει στην Ελευσίνα, αποτυπώνοντας το πέρασμα του χρόνου με τη γνώριμη κινηματογραφική του ματιά.

★★☆☆☆

Παρά τη σκηνοθετική ωριμότητα και τις ενδιαφέρουσες συνθέσεις, η ταινία δεν καταφέρνει να αναπτύξει πλήρως τους χαρακτήρες, παραμένοντας σε επιφανειακές προσεγγίσεις.

★★☆☆☆

Ο Κουτσολιώτας δημιουργεί μια καλτ ταινία τρόμου εμπνευσμένη από τον Λάβκραφτ, γεμάτη ελληνικά στοιχεία, ρεμπέτικη μουσική και μαύρο χιούμορ.

★★★☆☆

Η ταινία της Εξάρχου αποτελεί μια βαθιά ανασκόπηση της εσωτερικής ζωής της πρωταγωνίστριας, αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει την ένταση και τη φρεσκάδα σε όλη τη διάρκεια της.

★★★☆☆

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη δίνει μια δυνατή, εσωτερική ερμηνεία, αλλά η σκηνοθεσία δεν αξιοποιεί πλήρως το βάθος του χαρακτήρα, με τη δεύτερη πράξη να κουράζει και την κορύφωση να έρχεται απότομα.