★★★☆☆

Η απλότητα της σκηνοθεσίας και η συναισθηματική ειλικρίνεια ξεχωρίζουν, όμως η έλλειψη αφηγηματικής εξέλιξης οδηγεί σε επαναλήψεις, περιορίζοντας τη δυναμική της ταινίας.

★★★☆☆

Παρά τις ενδιαφέρουσες ιδέες του, ο Χαμαγκούτσι δεν καταφέρνει να καθηλώσει, αφήνοντας την ταινία να βυθιστεί στην υπερβολική παρατήρηση και την απουσία ουσιαστικής πλοκής.

★★★★☆

Ο Άντριου Χέι συνδυάζει ρεαλισμό και υπερφυσικό στοιχείο, δημιουργώντας ένα συγκινητικό δράμα για την απώλεια, τη μνήμη και τις σχέσεις που διαρκούν πέρα από τον χρόνο.

★★★☆☆

Η ταινία της Εξάρχου αποτελεί μια βαθιά ανασκόπηση της εσωτερικής ζωής της πρωταγωνίστριας, αλλά δεν καταφέρνει να διατηρήσει την ένταση και τη φρεσκάδα σε όλη τη διάρκεια της.

★★★★☆

Ο Μιγιαζάκι «αποχαιρετά» το κοινό του με μια ταινία που υμνεί την ειρήνη δίνοντας μας στο τέλος την ελπίδα ότι όλα μπορούν να αλλάξουν σε αυτό τον κόσμο αρκεί να το επιλέξουμε.

★★★☆☆

Ο Ζούντε συνδυάζει σινεφίλ αναφορές με σύγχρονα αφηγηματικά εργαλεία, προσφέροντας μια νέα μορφή αφήγησης που αναδεικνύει τα κοινωνικά αδιέξοδα.

★★★☆☆

Η ταινία αποτυπώνει την πάλη μιας γυναίκας με την κοινωνική καταπίεση και τα προσωπικά της όρια, ενώ καταφέρνει να αποδώσει την απελευθέρωση και την αναγέννηση μέσω του έρωτα.

★★★★☆

Ο Αλεξάντερ Πέιν επιστρέφει με μια ταινία γεμάτη συναισθηματική ένταση, κωμικές ανατροπές και έντονο κοινωνικό σχολιασμό.

★★★☆☆

Ο κόσμος της Τζόρτζι ζωντανεύει με μια μοναδική σκηνοθετική προσέγγιση που συνδυάζει φαντασία και συναισθηματική ειλικρίνεια, με την ευαισθησία της Σάρλοτ Ρέγκαν.

★★★☆☆

Η ταινία του Γκάγκο φέρνει στο προσκήνιο τις επιπτώσεις της ανεργίας και της κοινωνικής πίεσης στην προσωπική ζωή μιας εργαζόμενης μητέρας.

★★★★☆

Μια συγκινητική και πολυεπίπεδη ιστορία φιλίας, απώλειας και αναμνήσεων, η οποία καταφέρνει να αγγίξει μικρούς και μεγάλους με τον μοναδικό τρόπο αφήγησής της.

★★★☆☆

Ο Κρίστοφερ Μπόργκλι εξετάζει τη μανία της σύγχρονης κοινωνίας για τη γρήγορη διάσημοτητα μέσα από μια σουρεαλιστική ιστορία.

★★★★☆

Η ταινία λειτουργεί ως ένας στοχασμός πάνω στην απώλεια, την ιστορική μνήμη και την αναζήτηση ταυτότητας, χρησιμοποιώντας ένα οδοιπορικό ως μέσο εσωτερικής μεταμόρφωσης.

★★☆☆☆

Μια ταινία που κερδίζει τις εντυπώσεις με την αισθητική της, αλλά χάνει τη δυναμική της όταν θυσιάζει τον ρεαλισμό για χάρη ενός πιο εύπεπτου, συγκινησιακού δράματος.

★★★☆☆

Εξαιρετικές ερμηνείες και λεπτομερής σκιαγράφηση χαρακτήρων, αλλά το υπερφυσικό στοιχείο μοιάζει σαν μια προσθήκη που δεν ενσωματώνεται οργανικά στην ιστορία.

★★☆☆☆

Παρά τις αρχικές αφηγηματικές φιλοδοξίες, η ταινία καταλήγει μια ακόμα περιπέτεια του Λίαμ Νίσον, γεμάτη υπερβολές και γνώριμα μοτίβα.

★★★☆☆

Ο Τορνατόρε σκηνοθετεί ένα ντικιμαντέρ-φόρος τιμής στον Ενιο Μορικόνε, τον συνθέτη που σφράγισε με τη μουσική του την ιστορία του κινηματογράφου

★★★☆☆

Μια δυστοπική, αλληγορική ιστορία επιβίωσης που σχολιάζει την αποικιοκρατία, τη βία και τη φύση του ανθρώπου ως εξουσιαστικό και καταστροφικό ον.

★★★★★

Ο Γιώργος Λάνθιμος επιστρέφει με μια πολυεπίπεδη ταινία, συνδυάζοντας σάτιρα, μαύρο χιούμορ και οπτική μαγεία σε ένα κινηματογραφικό αριστούργημα.

★★★☆☆

Η επιλογή του Γκλέιζερ να παραλείψει το δραματικό βάρος του Ολοκαυτώματος δημιουργεί μια αίσθηση αδιαφορίας που οδηγεί τον θεατή σε απόσταση από την τραγικότητα των γεγονότων.