★★★☆☆

Η εστίαση στην οικονομική εξαθλίωση και το περιθώριο, αν και ειλικρινής, κινδυνεύει να ρομαντικοποιήσει τη φτώχεια, χωρίς να προσφέρει μια κοινωνική κριτική ή να αναδείξει τις βαθύτερες αιτίες των συνθηκών αυτών.

★★★★☆

Μια βαθιά συγκινητική και σοκαριστική καταγραφή του ελληνικού #MeToo, που φέρνει στην επιφάνεια την αλήθεια των γυναικών μέσα από τη δύναμη της προσωπικής τους μαρτυρίας και της δικαστικής διαδικασίας.

★★☆☆☆

Η έλλειψη σεναριακής συνοχής αποδυναμώνουν την αρχική υπόσχεση του έργου, κάνοντάς το να μοιάζει περισσότερο με ένα ατελές έργο, παρά με μια ολοκληρωμένη ταινία.

★★☆☆☆

Ένα φιλόδοξο και πειραματικό έργο που προσπαθεί να συνδυάσει ντοκιμαντέρ και μυθοπλασία, αλλά χάνει την αφηγηματική συνοχή της, με συχνές και απότομες εναλλαγές μεταξύ των δύο ειδών.

★★★☆☆

Παρά την επαναληπτικότητα και την αργή εξέλιξη της πλοκής, η ταινία κρατά σταθερά την αφηγηματική της ένταση και τελικά θέτει το καίριο ηθικό ερώτημα: τι πρέπει να κάνουμε όταν η αδικία είναι φανερή γύρω μας; Να σιωπήσουμε ή να μιλήσουμε;

★★☆☆☆

Η ατμόσφαιρα της ταινίας είναι γεμάτη ένταση και επιθετικότητα, αλλά καθώς προχωρά η αφήγηση, το πολιτικό της σχόλιο γίνεται θολό και ατελές, αφήνοντας τον θεατή με την αίσθηση του ανεκπλήρωτου.

★★★☆☆

Ο Αλμοδοβάρ επιστρέφει με μια ταινία γεμάτη συναισθηματική βαρύτητα, αλλά η υποτονική αφήγηση και οι αργοί ρυθμοί περιορίζουν την ένταση του έργου.

★★½☆☆☆

Η ταινία του Οντιάρ χάνει την κατεύθυνσή της καθώς η πειραματική της προσέγγιση ξεφτίζει, αφήνοντας ένα αίσθημα κενότητας στον θεατή παρά τις εξαιρετικές ερμηνείες και την εκρηκτική ενέργεια των πρωταγωνιστών.

★★☆☆☆

Η νέα ταινία του Σορεντίνο προσπαθεί να ψυχογραφήσει τη γυναικεία φύση και την ταυτότητα, αλλά περιορίζεται σε επιδερμικές εξερευνήσεις και αποτυγχάνει να αγγίξει σε βάθος τα θέματα της.

★★★☆☆

Μια ταινία με έντονα στοιχεία κοινωνικού ρεαλισμού που επιτυγχάνει να αποτυπώσει την ανθρώπινη απομόνωση και την αναζήτηση εξιλέωσης μέσα σε ένα δυστοπικό τοπίο.

★★½☆☆☆

Η εξαιρετική φωτογραφία και τα ειδικά εφέ δημιουργούν μια έντονη οπτική εμπειρία, αλλά η απουσία ανάπτυξης των χαρακτήρων περιορίζει τη συναισθηματική σύνδεση με την ιστορία.

★★★½☆☆

Μια ταινία γεμάτη συναισθηματική ένταση και κοινωνική ευαισθησία, που χτίζει αργά τις σχέσεις των χαρακτήρων της στην καρδιά της Κωνσταντινούπολης.

★★★☆☆

Η ταινία καταφέρνει να δώσει φωνή σε γυναίκες που εκδιώχθηκαν από τη χώρα τους και να μας θυμίσει τη συνεχιζόμενη ανάγκη για διεθνή αλληλεγγύη και υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

★★★½☆☆

Μια ταινία που συνδυάζει τη μυθοπλασία και το ντοκιμαντέρ, εμβαθύνοντας στην έννοια της ζωής, του θανάτου και της μετενσάρκωσης, με αργούς ρυθμούς και υπνωτική ατμόσφαιρα.

★★★☆☆

Η αφηγηματική πυκνότητα των 68 λεπτών περιορίζει την πλήρη κατανόηση της ιστορίας, όμως η σημασία του ντοκιμαντέρ ως ακτιβιστικού έργου παραμένει ισχυρή και επίκαιρη.

★★★½☆☆

Αν και το “Anora” είναι η πιο ώριμη δουλειά του Μπέικερ, η σατιρική διάθεση του σκηνοθέτη σε ορισμένες σκηνές φτάνει στα όρια της φαρσοκωμωδίας, καθιστώντας τους χαρακτήρες λιγότερο πειστικούς.

★★★☆☆

Η νοσταλγική διάθεση του σκηνοθέτη λειτουργεί υπέρ της ταινίας, αν και η απλοϊκή αφήγηση και η αργή ροή καταλήγουν να αποδυναμώσουν το συνολικό αποτέλεσμα.

★★★☆☆

Μια εντυπωσιακή ταινία που ζωντανεύει την ιρλανδική ραπ σκηνή και την πολιτική κουλτούρα του Μπέλφαστ, αλλά χάνει σε αφηγηματική συνοχή και βάθος.

★★½☆☆☆

Ένα υποσχόμενο ντεμπούτο που δυστυχώς αποτυγχάνει να αναπτύξει τις θεματικές του με μια συνεπή και ικανοποιητική κλιμάκωση, παραμένοντας μετέωρο στο τέλος.

★★★★★

Η δύναμη του ντοκιμαντέρ βρίσκεται στην ωμή, αδιαπραγμάτευτη εικόνα του, καθώς οι θεατές παρακολουθούν την επαναλαμβανόμενη διαδικασία της κατεδάφισης και της βίας, που έχει γίνει ρουτίνα για τους Παλαιστίνιους.